Volgens deze vrouw, Veronika Jong, weigert Bureau Jeugdzorg Limburg in Roermond grote pleeggezinnen te accepteren, maar geeft het die pleeggezinnen geen kans tegen die weigering bezwaar te maken. Dit omdat het Bureau nooit een formele beslissing hierover heeft genomen, waartegen bezwaar mogelijk is. Pleeggezinnen moeten het recht hebben meer dan drie kinderen op te vangen, vindt Jong.

De stichting Bureau Jeugdzorg Limburg stelt volgens Jong drie kinderen in de praktijk als limiet. Maar Jong kan daartegen niet in beroep, omdat er geen schriftelijke beslissing bestaat waartegen beroep of bezwaar mogelijk is.

Jong voedt in haar boerderij in Ell negen pleegkinderen op, maar als iemand weggaat, kan wat haar betreft een nieuw kind worden geplaatst. Jeugdzorg ziet daar niets in. Vier jaar geleden liet Jeugdzorg haar weten dat ze geen nieuwe pleegkinderen toegewezen kreeg. Jong wil dat Jeugdzorg daarop terugkomt en die weigering met argumenten onderbouwt. Zij ziet in de wachtlijsten voor pleeggezinnen een extra argument grote pleeggezinnen toe te staan.

Jong kreeg in 1998 landelijke bekendheid door haar inzet voor Pepita. Ze kreeg dit zwakbegaafde meisje van zes jaar eind 1997 onder haar hoede, omdat een pleeggezin uit Zeist het kind niet wilde hebben. Pepita bleef drie maanden bij Jong, aanvankelijk met goedkeuring van de voogd. Maar het aantreden van een nieuwe voogdes leidde tot ingrijpen door de jeugdhulpverlening, die het kind tot woede en onbegrip van Jong gedwongen in een inrichting onderbracht.

De onvermoeibare en strijdbare pleegmoeder voerde daarop tevergeefs talloze acties om het kind terug te krijgen. Ook voert Jong al jaren een verbeten strijd om de erkenning van grote pleeggezinnen. Ze toont zich uiterst kritisch over de Nederlandse jeugdhulp, die volgens haar geen enkele inspraak van pleegouders duldt.