De heilige koe, het tweede huis op wielen. Voor menigeen is de auto net iets meer dan een gebruiksvoorwerp. Duizenden Nederlanders maken jaarlijks mee dat hun mobiel wordt geroofd. Vorig jaar verdwenen er ruim 18.000 voertuigen, overigens zo’n 1500 minder dan het jaar daarvoor. Dat maakte de Stichting Aanpak Voertuigcriminaliteit gisteren bekend.Wijkverpleegkundige Willeke Dubbelman, woonachtig in de Amersfoortse wijk Nieuwland, weet wat het is om van de auto te worden beroofd. In de zomer van 2005 sloegen onverlaten toe. Ze gingen sluw te werk. „Op een zonnige dag was ik samen met mijn man in de tuin aan het werk. De voordeur stond open. Toen wij uit het zicht van de voordeur waren, zijn de dieven binnengekomen. Op de trap lag een sleutelbos. Die hebben ze meegenomen. Later miste ik de sleutelbos. Ik dacht dat ik hem misschien op een rare plek had achtergelaten en dat ik hem wel weer zou vinden.”

’s Nachts kwamen de dieven terug. „Achteraf bleek dat ze nog hebben geprobeerd om bij ons thuis binnen te komen. Daarbij moeten ze onze alarmbewaking hebben opgemerkt. Toen namen ze de auto mee.”

Dubbelman wist niet wat haar overkwam toen ze de volgende ochtend haar Ford Ka miste. „Ik keek eerst rond in de straat. Zou ik de auto een dag eerder ergens anders hebben geparkeerd omdat er geen ruimte was? Had iemand een grapje gemaakt? Toen besefte ik dat ik de sleutelbos had gemist en viel alles op zijn plaats.”

Van een buurman hoorde ze dat hij de dag voor de diefstal twee jongens op een scooter door de straat had zien rijden. „De dieven hebben waarschijnlijk op de loer gelegen. Ze hebben hun kans afgewacht.”

Een week later werd de gestolen auto teruggevonden in Hoogland, een wijk in Amersfoort. Het voertuig was flink toegetakeld. „Hij is gebruikt voor joyriding. De buitenkant zat onder de krassen. Vanbinnen was de auto helemaal uitgeleefd. Er lagen blikjes en frisdrankflessen. Een tas met spullen voor mijn werk en een bandje van Elly en Rikkert hadden ze meegenomen. Ook de sleutelbos is nooit terechtgekomen.”

Omdat de dieven de sleutelbos met daaraan ook de huissleutels hadden geroofd, moesten de Dubbelmans in allerijl de sloten aan het huis laten vervangen. „We hebben een nacht doorgebracht met de oude sloten, terwijl we wisten dat dieven de sleutels in bezit hadden. Dat was geen lekker idee, al hadden we natuurlijk wel alarm.” Aan een autoherstelbedrijf zijn de Dubbelmans niet begonnen, de beschadigde auto is ingeruild.

Vorig jaar was het opnieuw raak. De voor het huis geparkeerde auto van de man des huizes was doelwit. Ditmaal bleef het bij een poging tot diefstal. „Een Joegoslaaf had met een schroevendraaier het slot van de wagen geforceerd. Hij zat bij het dashboard met draden te rommelen. Een buurvrouw, die niet kon slapen, zag het gebeuren. Ze heeft 1-1-2 gebeld. Toen de inbreker het politiebusje zag komen aanscheuren, ging hij ervandoor. Hij kon worden klemgereden. In zijn auto vond de politie allerlei inbreekgereedschap.”

Later hoorde de Amersfoortse familie dat de Joegoslaaf een paar dagen na zijn aanhouding al weer op vrije voeten was. „Zo makkelijk gaat dat in dit land. Het is allemaal veel te soft.”

De wijk Nieuwland, ten noorden van Amersfoort, is wel vaker doelwit van criminelen, merkt Dubbelman. „Er zijn lui die ’s nachts rondlopen om hun kans af te wachten. Ze zitten zo op de A1, waar ze kunnen wegvluchten.”

De twee gebeurtenissen laten Dubbelman niet koud. „Het is niet zo dat ik ben getraumatiseerd of zo, maar ik vind het wel heel brutaal dat mensen aan jouw eigendommen zitten. Ik was best wel gehecht aan mijn Ford Ka, had hem drie jaar. Het was mijn eerste auto. Hij was al aangeschaft voordat ik een rijbewijs had. Ik ben me er door de gebeurtenissen wel van bewust geworden dat ik geen waardevolle spullen in de auto moet achterlaten.”