Vanaf augustus 2003 zocht de Amsterdamse vrouw herhaaldelijk contact met V. om met hem over haar doodswens te spreken. Daarbij uitte zij steeds nadrukkelijker haar voornemen zich van het leven te beroven. Met het oog daarop legde zij een grote voorraad medicijnen aan.Op 25 januari 2004 faxte de vrouw V. een overzicht van de hoeveelheden capsules en tabletten waarover zij beschikte. In reactie daarop faxte V. haar op 5 februari 2004 de handleiding voor zelfdoding van de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek naar Zorgvuldige Zelfdoding (SWOZZ), afkomstig uit het boekje ”Humane zelfdoding”.

Daarbij attendeerde hij de vrouw erop dat de voorraad die zij in huis had groter was dan de door de SWOZZ aanbevolen doses. Hij deed dat met de woorden: „Daarbij zie je dat ik doseringen heb genomen die beduidend hoger liggen dan de werkgroep voorschrijft. Dit om je gevoel van zekerheid te vergroten. Je informatie voert zoals besproken tot een eigen dodelijke pil.”

Het openbaar ministerie ziet in deze passage het bewijs dat V. de vrouw heeft aangezet tot zelfdoding door haar opzettelijk te adviseren een hoeveelheid medicijnen te slikken die met zekerheid tot de dood zou leiden.

V. zegt echter in de brief slechts de doseringen te hebben herhaald die de vrouw hem eerder had genoemd, al erkende hij op de zitting dat het juister was geweest als hij nog duidelijker in de brief had opgenomen dat de hogere dosering „haar wens en haar voornemen” was.

Volgens de rechtbank valt uit de brief niet op te maken wie er gelijk heeft en rest haar daardoor geen andere mogelijkheid dan V. het voordeel van de twijfel te geven. „Enerzijds kan, letterlijk genomen, de passage als aansporing worden opgevat en kan de alinea het karakter van actieve sturing en regievoering aannemen. Anderzijds kan deze ook worden opgevat als een schriftelijke bevestiging van hoeveelheden medicijnen die mevrouw De K. zelf al voornemens was in te nemen”, aldus het vonnis.

Voorafgaand aan de uitspraak verzocht rechter W. M. van den Bergh de sympathisanten van V. op de publieke tribune geen blijk te geven van hun gevoelens over het vonnis. Openlijk vertoon van emoties achtte hij met het oog op het overlijden van de vrouw „ongepast.” Het openbaar ministerie beraadt zich nog op hoger beroep.

V. is de tweede consulent die van strafbare hulp bij zelfdoding wordt vrijgesproken. Twee anderen, die net als V. samenwerkten met de omstreden stichting De Einder, werden wel veroordeeld omdat ze bij de zelfdoding van hun cliënten aantoonbaar de regie hadden gevoerd. Een van deze twee zaken is nog in behandeling bij de Hoge Raad.