Dr. C. S. L. Janse reageert op mijn opinieartikel ”SGP: progressief en rood”. Ik begreep meteen dat mijn verhaal niet goed gelezen en begrepen was. Centraal in mijn betoog stond immers: „Christelijke partijen moeten zichzelf ook niet willen plaatsen in één van die twee smaken” (van links en rechts)!Nu moeten we uitkijken dat we niet voortdurend op elkaar gaan reageren. Bovendien verschillen Janse en ik niet van mening over hoe de zorg voor de zwakkeren eruit moet zien. Wij beiden vinden dat deze zorg voor een christelijke partij een belangrijk punt, zogezegd de rode draad, moet zijn. Inderdaad niet alleen met steunverlening, maar ook in het waar mogelijk bevorderen van de zelfstandige kracht. Concreet: niet alleen een evenwichtige bijstandsvoorziening, maar ook helpen met het vinden van een baan.

Juist omdat een christelijke partij als de SGP weet heeft van barmhartigheid en dus de zorg voor de zwakkeren hoog in het vaandel heeft staan, heb ik geconstateerd dat een centrumlinks kabinet door de SGP gesteund kan worden. (Laten we maar niet spreken over kabinetsdeelname. Dat is gewoon niet aan de orde). Ik voerde dus geen „pleidooi voor een andere koers, waarbij de zorg voor de zwakkeren de rode draad moet zijn” zoals Janse beweert. Ik reageerde alleen op de stelling dat wij „helemaal niet” in een centrumlinks kabinet zouden passen! Dáár verschillen we van mening over. Overigens waren mijn CU-collega Post en ik in 2003 de eersten die pleitten voor deelname van CU en SGP in een centrumrechts kabinet (Katwijkervariant)!

Voorkeur
Janse en ik zijn het ook met elkaar eens om niet „alleen de VVD te zien als exponent van de liberale tijdgeest.” Zeker, zowel links (bijvoorbeeld D66, GL) als rechts (bijvoorbeeld VVD) zijn niet vreemd aan de neoliberale invloeden. Een reden temeer om als christelijke partijen ons niet te bekennen tot links of tot rechts! Bij Janse proef ik echter wel een voorkeur voor rechts, wat ik niet raadzaam vind.

Een christelijke partij wordt, als het goed is, geleerd door de Wijsheid van God, geopenbaard in Zijn Woord. En heeft zo een eigenstandige positie in het politieke krachtenveld. In de praktijk zie je daarmee dat linkse en rechtse thema’s in een bepaald evenwicht komen te staan.

Anders benaderd: de grotere partijen hebben allemaal hun uitgesprokener, soms zelfs wat radicalere pendanten. De PvdA heeft de SP en GL als pendanten, de VVD vindt die in Wilders en het CDA kent de SGP als uitgesproken en Bijbelgetrouwe pendant. Als pendant van het CDA staat de SGP dus met dit CDA eigenlijk in het centrum (niet links en niet rechts) van het politieke spectrum, maar vanwege de uitgesprokenheid en Bijbelgetrouwheid verder van de machtspositie af.

Bloed
Janse en ik verschillen wel fundamenteel van mening ten aanzien van zijn suggestie dat het „makkelijk denken” over deelname aan een regeringscoalitie, zou komen omdat „het besef gaat verdwijnen hoever we in ons land weg zijn.” Hij vraagt zich af of onze zonden „ons wel van harte leed geworden” zijn.

Vrome woorden, maar zijn ze wel zuiver? Als ik aangeef dat „in het onvolmaakte van deze bedeling het vaak een goedbedoeld aanmodderen is tussen de brokstukken van de zondeval”, spreekt daaruit een verdriet over de zonde van de wereld, maar ook over onze eigen onvolkomenheid. Altijd komen we tekort. Dat doet verlangen naar de volmaaktheid in Hem.

Tot slot, een etiket van Janse. De SGP mag van mij wel rood zijn, stelde ik. Ik verwijs dan naar het „rode, verzoenende bloed” van Christus. Janse vindt een dergelijk woordenspel op „de grens van het profane, zo niet eroverheen.”

Dat vind ik kwetsend en niet acceptabel! Ik vind het ook onbegrijpelijk. In elke degelijke, gereformeerde preek klinkt toch de vraag of wij gedoopt zijn in het bloed van Jezus? Daarom toch: laat de SGP (bloed)rood zijn, vol van de liefde en barmhartigheid van Hem die Zijn bloed voor ons zondaren heeft gegeven!

De auteur is SGP-wethouder in Katwijk.