Dat bepleit het Archief- en Documentatiecentrum (ADC) van de GKV, gevestigd in Kampen, in de jongste uigave van het infobulletin ”…adcetera”.Op een recent Veenhofcongres bleek hoezeer een terugblik op het kerkelijk conflict in de jaren zestig met emoties gepaard gaat, aldus het ADC. „Dat komt uiteraard door de tragiek van de kerkscheuring. Maar het komt ook doordat de verwerking van dit conflict nog niet heeft plaatsgevonden. Het gaat om opgekropte emoties die ook nu nog slechts mondjesmaat geuit worden: een ontlading zou een ravage teweeg brengen.”

We zijn te aardig voor onszelf, stelt het ADC vast. „Het verleden rust namelijk geenszins, maar loopt als een dreinend kind hinderlijk achter ons aan. En waar we het maar aanraken doet het ons pijn. Dat laten we dus liever na. Sinds 1969 is een generatie opgegroeid in onze kerken die er wel voor uitkijkt om te zeggen waar het op staat.”

Maar hoe groter de historische afstand, hoe dwingender het verleden ons vraagt te spreken, aldus het centrum. „Het verleden van de jaren zestig moet ons gespreksonderwerp worden en door middel van die gesprekken moet het eindelijk een plaats krijgen, zodat we er vrij van kunnen komen.”

Zulk historisch onderzoek is „geen hobby van het ADC en het resultaat kan wringen. Maar dat is toch beter, dan dat het verleden buiten ons kerkelijk bestaan gehouden wordt. Het moet verwerkt worden om zo een onderdeel te kunnen worden van wie we vandaag als kerken zijn.”