Jaarlijks worden in Nederland zo’n 30.000 levens omgebracht in de moederschoot. Dat dit zomaar kan gebeuren, soms nota bene voor een hazenlip, is een gevolg van de abortuswet uit 1984. Die biedt vrouwen die hun arts ervan kunnen overtuigen dat ze in een noodtoestand verkeren helaas vrije toegang tot de kliniek.Uniek is een dergelijk liberaal abortusbeleid al lang niet meer te noemen. Toch zijn er nog steeds landen die abortus niet dulden, of waar een verbod op abortus na een tijdelijke afschaffing opnieuw is ingevoerd. Voorbeelden daarvan zijn Nicaragua en mogelijk binnenkort ook Polen.

Het restrictieve abortusbeleid dat beide landen nastreven, is voor het Committee voor recht op abortus reden alarm te slaan. Bij het ministerie van Buitenlandse Zaken en het Binnenhof liep het comité met wat sympathisanten vandaag tegen deze „gevaarlijke ontwikkeling” te hoop.

Wat denkt u daarmee te kunnen bereiken?

Woordvoerster Janna van het comité, die zegt haar achternaam niet te willen noemen uit vrees voor represailles: „Wij hopen dat Nederland zich er sterk voor maakt dat de reproductieve gezondheidszorg straks in elk land goed is en ook het recht op abortus bevat voor elke vrouw.”

Laat de Nederlandse situatie niet zien dat een land dat op het gebied van abortus de teugels viert zijn eigen problemen creëert? Denk aan de psychosociale problematiek van vrouwen na een abortus.

„U zult mij niet horen zeggen dat Nederland gidsland moet zijn. Zo voorbeeldig zijn wij trouwens niet, zolang abortus nog steeds in ons Wetboek van Strafrecht staat. In onze ogen hoort het daar niet, omdat elke vrouw zelf moet kunnen bepalen of zij een abortus wil.”

Maar wie anders dan de wetgever moet dan nog opkomen voor de rechten van het ongeboren schepsel?

„Dat is een typisch prolifeargument. Ik respecteer dat, maar vraag me wel af waarom dat standpunt iedere keer weer aan anderen moet worden opgelegd. U zult mij echt niet horen roepen dat elke zwangere vrouw abortus moet overwegen. Wel dat die mogelijkheid er moet zijn voor wie dat wil.”

Geweld

Rappen over de situatie in het Midden-Oosten. In dat teken stond het zogeheten Rap4Justice-festival, afgelopen zondag in Amsterdam. Brein achter het hiphopfestijn is United Civilians for Peace (UCP), een samenwerkingsverband van Nederlandse vredes- en ontwikkelingsorganisaties als ICCO, Cordaid en Novib.

In Joodse kringen staat men bepaald niet te juichen bij het festijn in Amsterdam. Integendeel, de jongerenorganisatie van het CIDI hekelt het optreden van de Arabisch-Israëlische rapgroep DAM. De rappers deinzen er in hun hit ”Wie is een terrorist” niet voor terug Israëli’s met nazi’s te vergelijken.

In de krant Sp!ts van vorige week zegt DAM-voorman Tamer Nafar: „Ik denk niet dat je alleen met praten vrede bereikt. Gewapend verzet is nodig, want hoe kun je anders tanks en helikopters tegenhouden?”

Zo’n club past niet in het plaatje van United Civilians for Peace, zeggen de CIDI-jongeren. „De Nederlandse bevolking mag verwachten dat door de overheid medegefinancierde liefdadigheidsorganisaties voor vrede ijveren in plaats van geweld te promoten.”

„Wij willen het conflict in het Midden-Oosten op een vreedzame manier oplossen”, reageert woordvoerder Lambrecht Wessels van UCP. „Daarover willen we in discussie met jongeren.”

De rapgroep DAM heeft het wel over geweld.

„Tamer Nafar van DAM zegt te vrezen dat de bezetting niet zonder geweld kan worden beëindigd. Ik kan me de frustratie van de Palestijnen goed voorstellen. Wat me opvalt, is dat de jongeren van het CIDI zich niet principieel uitspreken tegen het geweld van Israëlische zijde. Dus ik speel de bal terug.”

De rappers vergelijken de Israëli’s met nazi’s. Kunt u zich voorstellen dat mensen die parallel verwerpelijk vinden?

„Dat vind ik zelf ook. Ik ben het niet met die rappers eens. Die vergelijking is niet van toepassing.”

Gooit u geen olie op het vuur door zo’n opruiende rapgroep op te laten treden?

„Ik ben er niet om DAM te verdedigen. Als organisatie hoef ik niet achter elke regel uit hun nummers te staan. We hebben vrijheid van meningsuiting, het gaat om een discussie tussen jongeren. De rappers van DAM zeggen: Zonder geweld lukt het niet. Ik ben het daar niet mee eens.”