In 1993 ontvluchtten Artur (40) en Karine (39) Mikoyan hun land vanwege de oorlog die er heerste. Ze gingen naar Duitsland, maar kregen geen verblijfsvergunning. Na enkele jaren keerden ze terug naar hun vaderland. De situatie bleek opnieuw onveilig. In februari 1999 vroegen ze met hun kinderen Gor (14), Ani (12) en Arman (8) in Nederland asiel aan.Een periode van wachten brak aan. Na drie jaar informeerde Artur Mikoyan bij VluchtelingenWerk naar de stand van zaken. „Ze deden ons dossier open en zeiden dat we al anderhalf jaar waren uitgeprocedeerd. Niemand had dat ooit tegen ons gezegd. Een week later kregen we een brief van de IND voor een terugkeergesprek.”

Intussen was Karine vanwege ernstige psychische klachten al geruime tijd onder behandeling bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. Vanwege onder meer haar situatie vroeg het gezin een verblijfsvergunning aan op medische gronden. De uitspraak daarvan mochten ze wel in Nederland, maar niet in een asielzoekerscentrum afwachten. Die procedure loopt nog steeds. Sinds 2003 zorgt de Stichting Noodopvang Asielzoekers Harderwijk/Zeewolde voor onderdak en levensonderhoud. Het gezin is onder meer aangewezen op hulp van een voedselbank.

Zowel de ouders als de kinderen spreken intussen behoorlijk goed Nederlands. Ani en Arman bezoeken de christelijke basisschool Het Kompas in hun woonplaats Harderwijk, Gor zit in de tweede klas van het vmbo en voetbalt bij een van de plaatselijke clubs.

Moeder Mikoyan: „Gisteren hoorden we over het generaal pardon. Ik was heel gelukkig, maar de kinderen reageerden er niet op. Ik vroeg of ze niet blij waren. Gor zei: „Ik geloof het pas als we een papier krijgen waarop staat dat wij echt een verblijfsvergunning krijgen.””

De ouders vatten na de discussie in de Tweede Kamer toch weer wat moed. Artur: „Ik hoop dat we straks echt een nieuw leven kunnen opbouwen, dat ik beter voor mijn kinderen kan zorgen. Ook wil ik me inzetten voor de Armeense kerk in Nederland. We verwachten niets meer van mensen, maar alles van God.”