Gilad Shalit viel op 25 juni bij een terroristische actie in de Gazastrook in handen van Hamas. Eldad Regev en Ehud Goldwasser werden op 12 juli vlak bij de noordelijke grens van hun land gevangengenomen door strijders van Hezbollah. Een einde aan de tragedie van deze gijzelingen lijkt niet in zicht. De ontvoerde militairen fungeren als speelbal in het conflict en het machtsvertoon in het Midden-Oosten en de aandacht van de wereld is inmiddels allang verlegd naar weer andere kwesties.De verwanten verspreiden een informatiemap met voorop een verwijzing naar Jeremía 31:17: „Uw kinderen zullen wederkeren tot hun landpale.” Uit die hoop leven zij. Maar tegelijk verkeren zij in angst en onzekerheid. „Er is geen taal ergens op deze aarde die woorden heeft om mijn gevoelens te beschrijven”, zegt de moeder van Ehud of, zoals zij hem noemt, Udi. Zij heeft haar zoon sinds vorig jaar oktober, toen hij trouwde met Karnit, niet meer gezien. Na de huwelijksdag vertrokken de ouders naar Zuid-Afrika, waar zij werken als geheim agenten. Daar vernamen zij de vreselijke boodschap van de vermissing.

De familie heeft tot dusver geen enkel levensteken ontvangen van haar geliefde. De vrouw van Udi: „Het is immoreel om zelfs niet te weten waar hij is en wat er precies met hem gebeurt. Alstublieft, laat ze ons vertellen of hij nog leeft. Dan vragen we toch echt niet veel? Sinds vierenhalve maand ben ik alleen, overdag en ’s nachts. Het is zwaar, heel zwaar.”

Yoel, een broer van Gilad, vult aan: „Dat we geen enkele informatie krijgen, druist in tegen alle internationale verdragen, tegen de waarden die de EU hanteert, tegen de VN-resolutie die de wapenstilstand met Hezbollah bezegelde en tegen de Conventie van Genève.” Of er achter de schermen door het kabinet van premier Olmert wellicht wordt onderhandeld over een oplossing, daar wil hij begrijpelijkerwijs niet op ingaan. Maar zijn vader wekt de indruk dat dit wel degelijk aan de orde is, als hij opmerkt dat Israël de bereidheid heeft tot een gevangenenruil, maar dat Hamas zich onverzettelijk opstelt en een compromis in die zin afwijst.

Alle betrokkenen menen in ieder geval dat de EU in een positie verkeert om druk uit te oefenen op regeringen en partijen in de regio. Ze duiden de Unie aan als een belangrijke speler in het gebied. Daarom zijn ze naar Brussel gekomen, om hun zaak daar te bepleiten. Ze willen er niet hardop over praten, maar ze beseffen dat Europa vooral over invloed beschikt doordat het ruimhartig met de geldbuidel zwaait.

Amper een halfuur later wordt dit laatste van officiële zijde toevallig nog eens bevestigd. Op de dagelijkse briefing van de Europese Commissie stelt iemand een vraag naar aanleiding van de Dag van de Solidariteit met het Palestijnse volk, die voor gisteren door de VN op de agenda was gezet. Een woordvoerster benadrukt dat de EU de voornaamste donor is in de richting van de mensen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Dit jaar maakte de Unie al meer dan 650 miljoen euro over uit de gemeenschappelijke kas, een hoger bedrag dan ooit tevoren, en zij is bereid tot verdere steun als de autoriteiten ginds de principes in acht nemen waar zij om vraagt. Over de verdwenen militairen geen woord.