Belfast Telegraph De Noord-Ierse krant schrijft over de spanning in het vredesproces. Volgens het Akkoord van St. Andrews moet er aan het eind van deze week een voorlopige coalitieregering zijn van de protestantse DUP van ds. Ian Paisley en het katholieke Sinn Fein. De krant hield daarom vooral Paisleys kerkblad The Revivalist in de gaten.

„Als synodevoorzitter van de Free Presbyterian Church was het te verwachten dat de DUP-leider zou reageren op kritiek op het Akkoord van St. Andrews van kerkleden, maar hij doet dat niet. In het commentaar herhaalt hij de overtuiging dat „ware unionisten” leiderschap moeten tonen. Het was niet het moment zich terug te trekken, maar standvastig te zijn, de provincie „uit de nacht in het licht” te leiden. (…)

Inderdaad, ondanks enkele stormachtige bijeenkomsten in zijn kerk en partij herhaalt Paisley zijn visie dat zelfbestuur de beste garantie voor het unionisme is - zelfs als dit machtsdeling met Sinn Fein met zich meebrengt. „Indien je de Unie wilt behouden en een democratisch zelfbestuur wilt hebben”, schrijft hij, „dan kunnen we niet heen om de veranderingen voor uw Britse en democratische rechten die de DUP in dit nieuwe akkoord bereikte.””

Jerusalem Post

Het rechtse Israëlische dagblad Jerusalem Post heeft niet veel op met het nieuwe Europese vredesplan voor het Midden-Oosten. Westerse landen moeten eerst maar eens van de Arabische wereld eisen dat hij ophoudt met oorlog voeren tegen Israël, vindt de krant.

„In de huidige Arabische en moslimwereld zijn er „radicalen” die openlijk oproepen tot de vernietiging van Israël en zij steunen terrorisme als een manier om dit te bereiken. Maar er is geen vredeskamp van betekenis dat zich daartegen verzet, en stelt dat Israël bestaansrecht heeft. Er is zelfs geen pragmatisch kamp dat zich openlijk voor vrede uitspreekt in het belang van de Arabieren zelf.

In deze context heeft onze regering de plicht om de waarheid te vertellen, en niet alleen maar met gevaarlijke mythen te spelen. Israël moet een vredesplan hebben: westerse landen die vrede willen, moeten van de Arabieren eisen dat ze de oorlog tegen Israël stopzetten.”

The Economist

Het Britse zakenweekblad pleit onder de kop ”Psst, niertje kopen?” voor het vrijgeven van het vrijwillig verkopen van nieren op de gezondheidsmarkt. Momenteel is medemenselijkheid de enige drijfveer voor donatie. Dat dit niet werkt is „niet verrassend.”

„Nieren zijn wereldwijd een gestaag groeiend drama. Terwijl in de rijke landen mensen vetter worden en langer leven, groeien de wachtlijsten voor nieren snel. Bijvoorbeeld met 7 procent in Amerika, waar vorig jaar 4039 mensen al wachtend stierven. Artsen staan toe oudere en zwakkere nieren te transplanteren. En terwijl dit voortkwakkelt, kopen rijke patiënten nieren bij de armen op de zwarte markt. Eén makelaar staat binnenkort terecht in Zuid-Afrika. Clandestiene nieraanbieders krijgen achteraf nauwelijks medische begeleiding, ontvangers lopen hepatitis of hiv op, en allen ondergaan de consequenties van een slechte operatie. (…)

Maar als slechts 0,06 procent van de gezonde Amerikanen tussen de 19 en de 65 een nier zouden afstaan, zou het land geen wachtlijst hebben. De manier om dit te bevorderen is het legaliseren van de handel in nieren. Dat heeft Iran gedaan. Een officiële patiëntenorganisatie houdt de handel in de gaten. Donoren ontvangen 2000 tot 4000 dollar. En de wachtlijst is verdwenen. (…)

Met goede regelgeving zou een niermarkt een grote verbetering zijn van de huidige, treurige toestand. (…) Instinct is vaak beter dan logica. Soms is dat juist. Maar in deze kwestie leidt de instinctieve afwijzing van het verkopen van delen van jezelf tot veel voortijdige sterfgevallen en groot lijden. Het logische antwoord is in dit geval het humane.”

Christian Science Monitor

Het is maar de vraag of presidentskandidaat Ségolène Royal van de Parti Socialiste in Frankrijk de nodige politieke verandering teweeg kan brengen, is althans de mening van de Christian Science Monitor. Voorlopig draait het bij Royal meer om stijl dan om inhoud, aldus de Amerikaanse krant.

„Er is opnieuw een revolutie in Frankrijk uitgebroken. Voor de eerste keer heeft een vrouw een realistische kans om staatshoofd van dat land te worden. Haar naam is ségolène Royal, en ze heeft haar socialistische concurrenten ingemaakt in de voorverkiezingen van vorige week. Ze ging voor verandering, maar hoeveel verandering kan ze tot stand brengen? (…)

Tot nu toe lijkt de verandering die Royal voorstaat meer stijl dan inhoud. Als moeder van vier kinderen die een moeilijke jeugd doormaakte, biedt ze een oprechte mogelijkheid om te breken met een patriarchaal, elitair politiek systeem. Dat is op zichzelf een belangrijke culturele stap voor Frankrijk. Maar op enig moment zal zij substantiële hervormingen moeten opdienen. De Fransen kunnen niet altijd op cake overleven.”