Als in koor beamen Wilma, Patricia, Wendy en Verena deze opmerking van Margreet. Zij hoorden van de organisatie World Servants via de hervormde zondagavondclub in Hendrik-Ido-Ambacht. Wereldwijd zijn er contacten met allerlei christelijke organisaties en kerken. Kleine projecten worden uitgevoerd tijdens vakanties. De deelnemers zamelen zelf geld in en betalen niet alleen hun reis- en verblijfskosten, maar zorgen ook voor het benodigde geld voor de bouw van bijvoorbeeld een ziekenhuisje, een kliniek, een kerkje of huisjes.

De Ambachters gaan al jarenlang met een grote groep van ongeveer dertig man op pad. Wendy doet de pabo en Patricia werkt op een kinderdagverblijf. Het spreekt hen heel sterk aan dat de projecten stuk voor stuk een relatie met de kerk hebben. „Je ontmoet christenen met een heel andere culturele bagage.” De Nederlandse deelnemers hebben een wat diverse kerkelijke achtergrond en verkeren ook in een heel diverse werkkring. „Bouwvakkers, analisten, studenten, crècheleidsters, ambtenaren en noem maar op.” Omdat vanuit Hendrik-Ido-Ambacht een hele club gaat, wordt er in de kerk voorbede gedaan en leeft de gemeente mee. Dat brengt het dichterbij.

De reis begint eigenlijk al een beetje in Nederland als de jongeren geld inzamelen. Dat doen ze gedeeltelijk door middel van acties. Iedereen betaalt een eigen bijdrage. Deze verschilt per persoon. Je mag geven wat je wilt. Daarnaast houden ze acties: kaarsen verkopen en kerstpost bezorgen. In bijna alle supermarkten hangen statiegeldbusjes waar mensen hun statiegeldbonnetje in kunnen doen. Er staat op waar het voor is. En ze halen de contributie op bij de mensen die lid zijn van de Oranjevereniging van H.-I.-Ambacht. Hier krijgen ze dan een gedeelte van. „Op Koninginnedag staan we op de braderie. We verkopen poffertjes, versgeperst sinaasappelsap en ook een cd die voor ons gemaakt is. Ook geven we informatie over World Servants Europe.”

De leden van World Servants hebben ook de weg naar de gemeentelijke subsidiepot weten te vinden. „We krijgen van de gemeente H.-I.-Ambacht subsidie per project.” Ook de hervormde gemeente bestemt er een collecte voor.

De ervaringen buitelen over elkaar heen als de Zambia-gangers aan het vertellen slaan. Van het project in Zambia is het een kleine overstap naar het verblijf in Kenia, waar een groep bijna verdwaalde in het donkere woud. „Of van die vrachtwagen die op die helling van de handrem schoot, waardoor we van angst niet wisten wat we moesten doen. Maar gelukkig kon die chauffeur heel hard rennen. Hij haalde onze vrachtwagen weer in, sprong achter het stuur en remde.” Maar ook de ontmoeting met leden van de Masai-stam herinneren ze zich.

In Zambia verbleven Patricia en Wendy midden in de bush. „Die mensen daar hadden nog nooit een blanke gezien. Die kwamen onder andere aan ons haar voelen. Want dat we geen kroeshaar hadden, vonden ze wel heel bijzonder. En die witte huid van ons.”

Wat heel erg blijft hangen van zo’n project zijn de zondagen en de kerkdiensten, die vaak heel anders dan in ons land zijn ingericht. „Die mensen komen met kippen naar de kerk in plaats van met collectegeld.” Indrukwekkend vonden ze de manier waarop mensen in de kerk onder andere in de gebeden hun zorgen voor zowel de gemeente als de Heere neerlegden.

„Wat denk je van die weduwe die helemaal alleen voor de kinderen moest zorgen. Door een storm was haar huisje ook nog ingestort. Ze bracht haar nood en zorgen bij de Heere en ze was er zo van overtuigd dat God haar door het leven zou helpen. Dat was indrukwekkend. Want wij weten in Nederland dat de bijstand je helpt, of dat de kerk dat aanvult.” De les die ze eruit getrokken hebben is dat „wij vaak wel erg veel moeite hebben om over de Heere te praten of om te laten merken dat we van Hem in alles afhankelijk zijn.”

In Zambia hielpen Wendy en Patricia bij de bouw van verblijven voor verplegend personeel bij een ziekenhuisje. „We zorgden overal voor. Van de bouw tot en met de oppas voor de kinderen. Van het inhuren en betalen van lokale aannemertjes tot en met het materiaal.”

Het feit dat de deelnemers alles zelf betalen, inclusief een flink bedrag aan kosten voor het project, los van de opbrengsten via acties, betekent dat de prijs best pittig is. Die komt op gemiddeld 1750 euro voor drie weken uit. Maar dan zit daar ook de prijs van het onderdak, het eten, de wasvrouwen en het lokale personeel in, inclusief de toeristische uitjes.

Bij World Servants wordt speciale aandacht besteed aan de manier waarop men zich in het buitenland aan de cultuur moet aanpassen. Roken en het drinken van alcohol is taboe. „Van een christen wordt verwacht dat hij of zij zich daarvan onthoudt. Ook gelden strenge kledingvoorschriften. We hebben meegemaakt dat iemand die toch rookte uit de groep is verwijderd.”

Met uitermate veel genoegen kijken de Afrika-gangers terug op hun verblijf en ze zien reikhalzend uit naar het volgende. Uitstapjes naar sloppenwijken waar een enorm aantal mensen aan aids zal sterven, maakten enorme indruk. Met Afrikanen naar de kerk gaan en samen zingen, maar ook het aanleren van het Hollandse ”hoofd, schouders, knie en teen” aan kinderen, het geeft steeds een warme herinnering.

„En we hebben heerlijk in een grashut geslapen, we hadden geen stromend water en een gat in de grond noemden we daar de wc. Moet je wel een klein lampje bij je hebben.” In zeker opzicht hebben de dames een ’zendelingenmaag’. Zelden hadden ze last van hun ingewanden, ondanks de inlandse gerechten. „En wie mag nou eten in de tent van het opperhoofd? Krijg je kip die geslacht wordt waar je bijstaat en gelijk klaargemaakt wordt.”

Wat dan vooral overblijft, aldus alle Ambachtse reislustigen, „is een enorm gevoel van dankbaarheid over wat wij hier aan voorrechten genieten. Al ben je het helaas weer snel vergeten als je thuis bent. Maar je klaagt beduidend minder snel dan veel Nederlanders die zoiets niet meemaakten. Alleen al het feit dat kinderen dolgelukkig zijn met een ballon. In ons land zijn veel kinderen met een computerspel, als dat niet het laatste model is, niet eens blij. Tijdens zo’n reis leer je weer een beetje dankbaarheid.”

Ieder jaar vertrekken kerkelijke jongeren naar het buitenland om in hun vakantie verre naasten de helpende hand te bieden. In een zesdelige serie vertellen ze over hun ervaringen. Volgende week donderdag deel 4.