Brighton & Hove -sinds 2000 één stad- wil zich dolgraag onttrekken aan de beroerde reputatie van de Engelse badplaatsen. Dat lukt aardig: sterrenrestaurants vervangen fish & chips en in het park lezende studenten maken plaats voor dronken jongeren.De stad met 250.000 inwoners aan de Engelse zuidkust noemt zichzelf geen badplaats maar een ”city by the sea”. Het is er tegelijkertijd deftig en decadent.

Brighton heeft twee pieren, waarvan er een al jarenlang als een uitgebrand geraamte in het water ligt. Op de andere pier is het constant kermis: hamburgertenten, suikerspinstalletjes, goktenten, achtbanen en draaimolens, vergezeld van keiharde muziek. Het is zoeken naar een rustig plekje. De gratis blauwe of rode strandstoelen maken iets goed en bieden een schitterend uitzicht over de stad.

Brighton heeft zich links en rechts langs de zee uitgestrekt. Om maar zo dicht mogelijk aan het strand te kunnen wonen, bouwde men smal en hoog. De herenhuizen aan de Madeira Drive zijn gewild en doen gauw 2 tot 3 miljoen euro.

De Vere Grand, het beroemde hotel waar premiers verblijven tijdens de politieke partijcongressen en waar de IRA in 1984 de gevel uitblies, is een van de meest luxueuze hotels aan de boulevard. Een kamer kost hier gauw 250 pond (350 euro) per nacht. Even de sfeer proeven kan ook bij een ”afternoon tea”.

Meeuwen
De kuststreek van Sussex heeft de meeste zonuren van heel Engeland. Zelfs het najaar kan hier zeer aangenaam zijn. Veel Londenaars ontvluchten de city om in Brighton „adem te kunnen halen.”

Nergens in de stad is de zee ver weg. Voor de deur van het Esteban Hotel, een vriendelijk familieverblijf aan de Upper Rock Gardens, trekken brutale meeuwen met hun grote snavels vuilniszakken open en doen zich tegoed aan de inhoud. De zee is al te zien. Zand ligt er niet op het strand, wel grof grind. Dat weerhoudt niemand ervan om op het strand neer te ploffen. Kinderen spelen een balspel, al is dat in het grind best zwaar.

Naast de pier is het Royal Pavilion de grootste publiekstrekker. Brighton dankt het extravagante bouwwerk aan koning George IV, befaamd om zijn buitensporige eet- en drinkgedrag. De „gekke koning”, die Engeland regeerde van 1820 tot 1830, wentelde zich in pracht en praal, terwijl oorlogsslachtoffers buiten in de straten moesten bedelen om aan eten te komen.

De bezoeker valt van de ene verbazing in de andere. De eetzaal met een kroonluchter van 9 meter en 1000 kilo, verzilverd tafelgerei, een keuken met ruim 500 potten en pannen en de slaapkamers vol met Regencymeubels.

Hoogtepunt is de muziekkamer. Toen George deze voor het eerst betrad, barstte hij in tranen uit. Het rood en goud golft je tegemoet. De zaal is twee keer ernstig beschadigd -in 1975 door brandstichting en in 1987 door een orkaan- maar is knap gerestaureerd. Het moet voor de gemeente Brighton, eigenaar van het Royal Pavilion, een molensteen om de nek zijn.

Treintje
Wie het allemaal te veel wordt, strijkt neer in het parkje voor de deur. Thee en sandwich, gratis blokfluitconcert, duiven die af en aan vliegen. Daarna shoppen in The Lanes, een doolhof van smalle steegjes in het middeleeuwse hart van de stad.

Volks Railway, een krakkemikkig treintje, brengt voor 2,50 pond (3,50 euro, kinderen halfgeld) toeristen naar de oostkant van Brighton. Daar bevindt zich een van de grootste jachthavens van het land. Vanaf het eindpunt van het boemeltje is het een korte wandeling naar de bootjes. Die mondt uit in een speurtocht, omdat het voetpad eindigt in een parkeergarage.

Meer informatie: www.visitbrighton.com. Overtocht per boot via Hoek van Holland of Calais: www.poferries.com.