Met enige verbazing heb ik de bijdrage van prof. E. Schuurman over vermeende Bijbelse linkse politiek gelezen. Ik vraag mij af wat we nu onder ”links” moeten verstaan. Als het woord synoniem is met christelijke naastenliefde, is het zeker prijzenswaardig. Maar het komt mij voor dat het in de praktijk veel meer een benaming is voor socialistische politiek. En dat is iets anders dan sociaal, al worden deze twee woorden door socialisten wel bijna als synoniemen gebruikt! Als ik politicus was, zou ik er liever niet mee geassocieerd worden.Maar wat is er nu werkelijk aan de hand? Het lijkt erop dat sommige christelijke partijen onder het mom van gerechtigheid en naastenliefde socialistische systemen accepteren en, sterker nog, willen uitbouwen. Dat gebeurt bijvoorbeeld als ik prof. Schuurman hoor pleiten voor een verhoging van belasting op hogere inkomens. Echter, als over een aanzienlijk deel van het inkomen meer dan 70 procent belasting wordt geheven, is dat toch geen licht juk, zoals hij suggereert, en beperkt dat de mogelijkheden om je welvaart met anderen uit je omgeving te delen.

Ik ontken niet dat bepaalde groepen door de overheid extra ontzien kunnen en moeten worden, maar ik wil er tevens op wijzen dat niet de overheid de christen is die hulp wil bieden, maar veelal slechts de uitvoerder van een beleid dat mensen bepaalde rechten geeft.

Ik ben zeker nog niet overtuigd van de waarde van het huidige grote overheidsapparaat, dat grootschalig mensen ondersteunt aan de ene zijde, en welvaart afroomt aan de andere zijde, en zo een te laag eigen verantwoordelijkheidsgevoel aan weerszijden in stand houdt. Het aanvoeren van schijnbaar passende Bijbelse voorbeelden zal hierbij moeilijk kunnen helpen. Het spijt mij, maar zo goedkoop komt de argumentatie van prof. Schuurman wel op mij over.

Jozef
Waarschijnlijk ben ik niet de „goede verstaander” die prof. Schuurman wil aanspreken met zijn ”Jozefeconomie”. We mogen Zafnath-Paänéah zien als een heenwijzing naar de komende Christus, Verlosser. En de omstandigheden waren zeer bijzonder en zeker geen duidelijk voorbeeld voor onze regering anno 2006. De regering van farao zouden wij nu een dictatuur noemen. Wie wil dat nu nog? Ten tweede: de inning was het vijfde deel van de overvloed, nog redelijk beperkt dus, en we lezen niets over vier vijfde deel van de rijken (hadden we ook nu maar een platte heffing van 20 of 25 procent…). Ten derde: het geïnde wordt verkocht, zodat zelfs het gehele land van farao werd. En niet van ”de gemeenschap”!

Genoeg argumenten om aan dit voorbeeld niet zomaar gezag te ontlenen voor het inrichten van onze economie. Dat lijkt prof. Schuurman wel te doen, daar hij het een voorbeeld van linkse politiek noemt. Onbegrijpelijk.

De wijsheid die in Job 29 wordt beschreven, gaat met name over de rechtspraak. Job mag als een voorbeeld worden gezien voor hen die recht moeten spreken, om dat te doen zonder aanzien des persoons. Een rechtvaardig oordeel zonder vriendjespolitiek of corruptie. Het lijkt me vergezocht om het te vergelijken met een politiek systeem van ondersteuning van minderbedeelden.

Drijfveren
Ik bestrijd natuurlijk niet het opkomen voor de zwakkeren. Maar het gaat bij socialistische, linkse politiek meer om het op grote schaal bij wet vastleggen van vergoedingen. Het lijkt me daarom dat het ook voor de ChristenUnie zaak is om ver weg te blijven van het socialistische idee dat de overheid alles regelt. Is juist ook het CDA hierin niet ver meegegaan? We mogen ons niet in laten pakken door een visie die ”sociaal” als vaandelwoord heeft, maar ten diepste vooral socialistische achtergronden en drijfveren heeft.

Als christen in de politiek zouden we dieper kunnen peilen wat de drijfveren achter het socialisme zijn. We houden vanuit onszelf niet graag onze hand op om vrijwillige giften te ontvangen. Dat verklaart de populariteit van de socialistische idee bij de minderbedeelden. We krijgen recht op dit en recht op dat, dat klinkt ons als muziek in de oren! Maar als je als christen voor God je rechten hebt verspeeld, en dat hebt geleerd, wordt het ook eenvoudiger om dankbaar te zijn voor hulp waar je persoonlijk geen rechten op kunt laten gelden. Aan de andere kant, als God ons geneest van onze ”rechthebbendheid”, wordt het ook eenvoudiger om al onze goederen als ”gekregen” of ”geleend” te zien. En een hart dat daarvoor dankbaar mag zijn, zal in dankbaarheid anderen daarvan gul kunnen meedelen.

Onwil
Er moet mij nog iets van het hart. Waarom zijn ook veel rijker bedeelden voorstander van sociale (socialistische) wetgeving? Het valt te vrezen dat het is vanwege de onwil om eigen verantwoordelijkheid te dragen bij het weldoen. We betalen automatisch onze belasting iedere maand of per jaar, en verder moeten er maar geen mensen aan ons hoofd komen zeuren. En als je eenmaal geeft, weten ze je te vinden… Ik weet dat er zo wordt gedacht. Dit is het tegenovergestelde van christelijke naastenliefde, het is het individualisme ten top.

Ik hoop dat prof. Schuurman ook deze overwegingen zal betrekken bij zijn verantwoordelijke taak als senator.