Het plekje is schitterend. In het laatste stukje van het afgedamde havenkanaal ligt de witgeschilderde Annemarij tussen het groen. Via een lange loopplank komen bezoekers in de ruime woning. Drie zwanen strijken neer in het water naast de boot.Alle stilte ten spijt, het rumoer rond de laatste woonboot van Ridderkerk is de laatste tijd toegenomen. Een deurwaarder heeft twee weken geleden beslag gelegd op de boot. Een notaris bereidt de openbare verkoop voor, om zo de dwangsom van 50.000 euro bij elkaar te krijgen die de eigenaren inmiddels moeten betalen. Want het echtpaar Stein-Pronk -dat niet zelf op de boot woont- weigert zijn eigendom weg te halen. Inmiddels heeft het echtpaar twaalf vuistdikke ordners met paperassen over de kwestie verzameld.

Afdammen
De geschiedenis begint in 1960. Ondernemer Pronk krijgt van gemeente Ridderkerk een ligplaats toegewezen voor zijn zelfgebouwde woonboot. Na zijn overlijden krijgt zijn vrouw in 1975 het bericht dat de woonboot weg moet in verband met het afdammen van de haven. Door het saneringsbeleid van woonboten kan de weduwe nergens anders in het land een ligplaats vinden.

De gemeente biedt mevrouw Pronk de gelegenheid haar boot te verkopen voor 72.000 gulden. De andere optie is de boot 150 meter verhuizen en toestemmen dat de boot weg moet als zij overlijdt. Pronk neemt een advocaat in de arm.

De gemeente besluit dat de woonboot dan maar naar de buitenhaven moet worden gesleept. Daar mag hij maximaal vier maanden blijven liggen. De aannemer die de haven verbouwt, weigert de boot echter te verslepen. Meteen daarna wordt de haven afgedamd en kan de Annemarij geen kant meer op.

Dan volgt een jaar touwtrekken. De gemeente Ridderkerk zegt een brief ontvangen te hebben waarin de advocaat van Pronk toegeeft dat de boot na het overlijden van mevrouw Pronk verwijderd mag worden.

Volgens dochter A. Stein-Pronk weet haar moeder daar echter niets van. Vier weken na het overlijden van mevrouw Pronk in juli 2004 krijgt de dochter opdracht de woonboot te verwijderen.

De rechter erkent tijdens een kort geding in februari dit jaar dat de brief van de advocaat rechtsgeldig is. De boot moet definitief weg.

„Broddelwerk” noemt Richard Stein echter de uitspraak van de voorzieningenrechter. „De rechtszaak was binnen 55 minuten afgelopen en de rechter deed totaal geen onderzoek. Op de vraag waarom de boot eigenlijk weg moest, keek de ambtenaar naar zijn schoenen en zei dat er geen concrete plannen waren voor het gebied. Waarom dan een kort geding? Dat is toch alleen voor spoedeisende zaken?”

Het echtpaar Stein zit met de handen in het haar. De woonboot wegslepen kan niet. Zelfs slopen is ondoenlijk op deze locatie. Wegtakelen wordt een megaoperatie. Stein: „Het schip is getaxeerd op 235.000 euro. Moet dat dan zo maar naar de schroothoop?” Stein denkt inmiddels aan een bodemprocedure, maar vreest dat de uitkomst te laat zal zijn voor het behoud van de Annemarij.

De gemeenteraad kan vanavond redding brengen. SGP-raadslid V. Smit is vooral benieuwd waarom het college de woonboot weg wil hebben. „Het vonnis van de rechter rept heel vaag over ontwikkelingen op het industrieterrein Donkersloot. Wij hebben in het meerjarenontwikkelingsplan afgesproken dat er alleen lichte industrie op dit terrein komt en daar past een woonboot prima bij.”

Onverbiddelijk
Wethouder E. den Boef is echter onverbiddelijk. „Uit humanitair oogpunten hebben we de woonboot van mevrouw Pronk jarenlang gedoogd. Nu zij overleden is, moet de boot weg, punt uit.” Den Boef wijst erop dat de boot niet in het bestemmingsplan is opgenomen, omdat de gemeente ervan uitging dat hij op termijn zou verdwijnen. „Als we de boot nu toch een definitieve ligplaats geven, kan dat tot planschade leiden bij omliggende bedrijven. Samen met de aanleg van onder andere de benodigde riolering leidt dat tot grote financiële schade voor de gemeente.”

Eigenaar Stein: „De gemeente heeft vorig jaar de woonboot wel degelijk in het bestemmingsplan opgenomen. Bovendien maakt de gemeente nu duizenden euro’s aan onkosten om ons weg te krijgen. Als ze ons met rust had gelaten, had ze zich dat kunnen besparen.”