Jaap Hamburger doet, in een reactie op een eerder artikel van Ruben Vis in deze krant, een aantal uitspraken waarvan het geen kwaad kan die nader te bestuderen. Bijvoorbeeld zijn vaststelling dat Vis Hajo Meijer verweet „vergelijkingen te maken tussen de Duitse en de Israëlische bezetting die kant noch wal raken.” Dat betrof de opmerking van Meijer dat, vergeleken met de manier waarop Israëlische soldaten omgaan met de Palestijnen, de behandeling van Joden bij de ingangen van het Amsterdamse getto in de oorlog „kinderspel” was. Vis schreef daarop dat die twee situaties onvergelijkbaar waren: na de omsingeling in Joodse wijken volgden de van meet af aan door de nazi’s beoogde deportaties en uitroeiingen in vernietigingskampen.Het is opmerkelijk dat Hamburger geheel voorbijgaat aan deze reactie van Vis. Los van het specifieke voorbeeld van Meijer kan ik alleen maar zeggen het totaal onzinnig te vinden -en ook onzindelijk- het optreden van de nazi’s en dat van de staat Israël op één lijn te stellen. Ik begrijp ook helemaal niet waarvoor zo’n vergelijking nodig is. Als Hamburger bepaalde gedragingen van de staat Israël aan de kaak wil stellen, waarom beperkt hij zich dan niet tot de zaak zelf? Waartoe dient het daar de nazi’s bij te halen?

Hamburger schreef ook: „Veel Palestijnen zijn geboren in dat deel van Palestina dat nu Israël heet. Mogen evenals de Joden de Palestijnen ook terug naar hun geboortegrond?” Dat suggereert dat de redenen waarom Palestijnse Arabieren in 1947-48 en Joden in het jaar 70 hun woonplaatsen verlieten van dezelfde aard zijn. Zeker is in 1948 het militaire optreden van Israël een van de factoren geweest die ertoe hebben bijgedragen dat Arabieren Israël ontvluchtten. Maar dat was zeker niet het enige. Omringende -Arabische- landen hebben de Arabieren in Israël opgeroepen het land te verlaten. Hun voorspiegelend dat zij er binnen afzienbare tijd zouden kunnen terugkeren - als het land heroverd zou zijn.

Bezoedeling
Het treft mij dat Hamburger stelt dat Joden van slachtoffer dader geworden zijn. Dat ervaar ik als een bezoedeling van de nagedachtenis van degenen die in de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s werden vermoord. Ook hier begrijp ik absoluut niet wat het erbij halen van Tweede Wereldoorlog bijdraagt aan hetzij meer inzicht in het conflict tussen de staat Israël en de Palestijnse Arabieren, hetzij de oplossing van dat conflict.

Als Hamburger Israël „uithongering en verwurging van Gaza en de Westelijke Jordaanoever” toeschrijft, is het van hetzelfde laken een pak. Zonder deze extreme bewoordingen van Hamburger over te nemen: natuurlijk is ook de politiek van Israël een factor in de huidige situatie van de Palestijnse gebieden. Maar dit betekent toch niet dat voorbij kan worden gegaan aan het eigen aandeel daarin -de facties die elkaar bevechten- van de inwoners van die gebieden, aan het nietsdoen van de Arabische landen om de vluchtelingenkampen op te heffen en aan het feit dat de Verenigde Naties de geldstroom naar de Palestijnse gebieden stopgezet hebben zolang daar een Hamasregering aan de macht is?

Alles bij elkaar: de uiteenzetting van de vicevoorzitter van Een Ander Joods Geluid munt niet uit in degelijkheid van argumentatie. Een zozeer wenselijke bijdrage aan de oplossing van het conflict tussen de Palestijnen en Israël valt er dan ook -helaas- nauwelijks in te zien.

De auteur is bestuurslid van de Stichting Nederlandse Academici voor Vrede in het Midden-Oosten (NAVMO).