Het was heus hartelijk bedoeld. Het ontvangstritueel van de oudst bekende Nieuw–Zeelanders bestaat uit het uitdagen (de wero) van de vreemdeling om uit te vinden wat diens bedoelingen zijn, dan de eerste wat schel en huilerig klinkende begroeting (de karanga) en tenslotte de welkomstdans (de haka powhiri), waarbij de gasten symbolisch in een (denkbeeldige) boot aan land worden getrokken.En natuurlijk waren er her en der de befaamde neuszoenen (hongi) voor Alexander en Màxima, die een vijfdaags officieel bezoek brengen aan Nieuw–Zeeland. Een van degenen die later in het Te Papa Tongerewa Museum met het inmiddels in Maori–capes gestoken prinselijk paar mochten ’neuzen’, Kukupa Tirikatene, legde na afloop uit: „Met de hongi deel je samen de levensadem". De neuszoen wordt in het dagelijks leven nog steeds gegeven.

Het was een groots ceremonieel dinsdag, op het enorme gazon voor het zogenoemde Government House in Wellington. Voor een regerend staatshoofd zou niet minder zijn uitgepakt, aldus één van de betrokkenen van Nieuw–Zeelandse kant. Niet alleen de Maori waren uitgerukt, ondanks de kou slechts gekleed in een rokje van bamboesprieten met daaronder een zwarte slip (hun warme trainingspakken lagen in de bus), ook alle krijgsmachtonderdelen waren van de partij. Het Wilhelmus klonk, in een rap tempo, en werd gevolgd door de Eurovisiemars. Alexander inspecteerde de erewacht.

Ook kinderen waren bij de plechtigheid betrokken. Op klompjes lopende spruiten van de Nederlandse gemeenschap en zo ongeveer een hele jongensschool. De jongens, lang niet allemaal ’echte’ Maori, zongen en dansten een deel van genoemd ritueel mee. „Als je maar één druppel Maoribloed hebt, dan bèn je Maori", aldus een medewerker aan de organisatie. Blanken en Maori leren meer en meer elkaars taal en gebruiken. Er wordt ook veel onderling getrouwd.

Prins Willem–Alexander en prinses Màxima woonden dinsdag ook de herplaatsing bij van het monument voor de Heemskerck en de Zeehaen, de schepen waarmee Abel Tasman in 1642 als eerste westerling aan het eiland voorbij voer. In haar enthousiasme zei premier H. Clark dinsdag dat dit net zo belangrijk was als de ontdekking door Columbus van Amerika. De Nederlandse gemeenschap schonk de sculptuur al in 1992 aan de natie, ten tijde van het staatsbezoek van koningin Beatrix, maar een vaste plek had het nooit. Nu staat het echter, na de plechtige herinwijding met de prins en prinses, voor altijd in het Parliament House.

Het prinselijk paar legde ook een krans bij het Nationaal Oorlogsmonument in Wellington. Deze plechtigheid had plaats in aanwezigheid van twaalf oorspronkelijk uit Nederland afkomstige oud–mariniers, zoals Ding Binkhorst. Hij is al sinds 1953 in Nieuw–Zeeland. „Ik ging met de boot kijken of het wat was. Anderhalf jaar later is mijn verloofde overgekomen, met een vliegtuig, een Constellation. Ze deed er acht dagen over". Het avontuur is het paar, dat twee geslaagde zoons heeft, goed bevallen. „Er is hier bijvoorbeeld nauwelijks enig standsverschil", aldus Binkhorst waarderend.