Met deze woorden spoorde ds. A. J. Mensink, hervormd predikant te Driesum, de aanwezigen in de Oude Kerk van Putten aan om werk te maken van de doop. Hij was zaterdag een van de sprekers tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Bond van Hervormde Mannenverenigingen op gereformeerde grondslag.Ds. Mensink sprak zijn zorg uit over de ontstellende afname van het aantal kinderen dat gedoopt wordt. Slechts een op de vier kinderen wordt gedoopt. „Bezorgden niet-meelevende ouders de hervormde kerkenraden in het verleden nog hoofdbrekens om een doopverzoek al of niet te weigeren, tegenwoordig wordt door ouders tegen kerkenraden gezegd: We gaan niet staan huichelen, daar voorin die kerk.”

Een andere ontwikkeling is dat steeds meer mensen onder evangelische invloed vraagtekens zetten bij de kinderdoop, aldus de predikant. In overeenkomst met de cultuur waarin we leven neemt de volwassendoop steeds meer de plaats in van de kinderdoop. Niet zelden komt dit voort uit onkunde en ontbreekt een helder zicht op de Bijbelse lijnen.

Volgens ds. Mensink heerst er „grote verwarring over de legitimiteit van de kinderdoop, met name onder onze jongeren. Emotionele gesprekken hierover eindigen in verwijdering. Tegenstanders van de kinderdoop zeggen dat de besnijdenis een natuurlijk verbond was, gebaseerd op geboorte, en dat de doop een geestelijk verbond is, gebaseerd op wedergeboorte. Met name door deze verschillende benadering van de Bijbel verloopt een gesprek met voorstanders van de volwassendoop uiterst moeizaam.”

Ds. Mensink vindt ook dat we de hand in eigen boezem moeten steken. „Als de kinderdoop dan zo Bijbels is, waarom laten ouders hun kinderen dan dopen met een uiterst zwakke motivatie als: „Je wilt je kinderen toch christelijk opvoeden”, of: „Je kind moet toch ergens bij ho- ren?””

„De verschraalde betekenis van de doop kan te maken hebben met een diep gewortelde vrees voor verbondsautomatisme en veronderstelde wedergeboorte. Maar wordt de betekenis van de doop niet vreselijk onderschat? Doen we de Heere en onszelf niet tekort door de doop te reduceren tot vrijwel nihil?”, zo vroeg ds. Mensink zich af.

De predikant uit Driesum adviseerde om in discussies de brede Bijbelse verbanden voor ogen te houden en zich niet te verliezen in discussies over losse teksten. „Het gaat erom dat God in Christus volkomen heil en zaligheid belooft, waarvoor persoonlijk geloof wel nodig is, maar waaraan persoonlijk geloof zelf niets wezenlijks toevoegt.”

Ds. H. Visser, hervormd emeritus predikant te Barneveld en oud-voorzitter van de Bond, stond stil bij de betekenis van de doop. „Heilshistorisch gezien heeft de Heere al eeuwen tevoren een verbond der genade opgericht en de besnijdenis als teken en zegel daaraan gehecht. Wie over het verbond der genade wil spreken, kan hetgeen God aan Abraham heeft gedaan niet buiten beschouwing laten.”

Ds. Visser benadrukte dat het handelen van Abraham in de besnijdenis niet verschilt met het handelen van God in de doop. Hij legde daarmee de link tussen besnijdenis en doop. „De doop biedt ons een onschatbare rijkdom aan. Het formulier spreekt over afwassing van de zonden, toerekening van de gerechtigheid, inwoning van de Heilige Geest, verzekering dat God onze eeuwige Vader wil zijn. Dat is in kort bestek het wezen van de doop en tegelijk ook de troost die u uit uw doop mag putten.”

De oud-voorzitter hekelde de constructie van een inwendig en uitwendig verbond. „Er zijn geen twee verbonden, zei Wilhelmus à Brakel al. Er zijn twee soorten verbondskinderen, dat wel. Kijk maar naar Ismaël, die zelf een onoverkoombare brug slaat tussen het ene kind van het verbond, hijzelf, en het andere, Izak. Hij zorgt ervoor dat er tweeërlei kinderen van het verbond komen.”

Ds. Visser legde de nadruk op de waardevaste beloften van God die men in de doop meekrijgt. „Wie verlangt naar de zekerheid van het geloof, mag zich de verzegelde beloften van God te binnen brengen. Dat is een stimulans voor de opwaardering van de doop onder ons. De doop geldt niet voor even, maar voor het leven.”