Verkeerde veronderstellingen leiden op een dwaalweg. Daaraan maakt zich een resolutie over Syrië schuldig waarover het Europees Parlement (EP) vandaag in Straatsburg debatteert. Onder miskenning van de aard van het Assadregime dringt die resolutie er bij de Europese regeringsleiders -de Raad- sterk op aan een associatieovereenkomst met Damascus te sluiten.Voorstanders van zo’n akkoord ontbreekt het niet aan goede bedoelingen. Van verdieping van de Europese samenwerking met Syrië verwachten zij heel veel. Let wel, van Syrische zijde. Intern zou dat moeten leiden tot democratisering van ’s lands politieke systeem, respectering van burgerrechten alsmede een open markteconomie. Extern zou een associatieakkoord met Brussel Damascus tot vredesfactor, sterker nog, tot stabilisator van het roerige Midden-Oosten moeten maken.

Met louter goede bedoelingen aan eigen kant kom je echter niet ver. Dat begrijpen de aanhangers van EU-toenadering tot Syrië terdege. Zij presenteren het bewind van president Bashar al-Assad dan ook een lange lijst van verbeterpunten. Zo is er de laatste tijd bepaald geen vooruitgang geboekt met de handhaving van burgerrechten. Integendeel! Een voorbeeld. Niet voor niets roept de resolutie de Syrische regering op foltering van gevangenen te voorkomen én te bestrijden.

Europese zorgen bestaan er evenzeer over de rechten van religieuze en etnische minderheden (de Koerden!). Om nog maar niet te spreken van regelrechte kopzorgen als Assads nauwe banden met Libanese (Hezbollah) en Palestijnse islamistische terreurorganisaties als Hamas en Islamitische Jihad.

En al deze Syrische interne en externe misstanden kunnen door de Europese instellingen worden aangepakt met een simpel associatieakkoord? De tekst van de EP-resolutie logenstraft die valse premisse zelf al.

Waar komt deze politieke kortsluiting vandaan? Zij vloeit rechtstreeks voort uit een gevaarlijke veronachtzaming van het wezen van het Assadregime. Dit minderheidsbewind van alawieten is sinds 1970 aan de macht. Grondlegger was de vader van de huidige president, Hafez al-Assad. Voor de Assaddynastie draait alles om machtsbehoud. Een ware obsessie. Alles is daaraan ondergeschikt, evengoed een eventueel akkoord met de EU. Een succesvolle meedogenloze minderheidsdictatuur van maar liefst 36 jaar zal derhalve elke hervormingssuggestie, zeker als die van buitenaf komt, met de grootste argwaan begroeten.

De feiten wijzen dat trouwens uit. Een ingewijde vertrouwde me dezer dagen toe: „Democratie -dat is me de afgelopen jaren in gesprekken met bronnen binnen het regime duidelijk geworden- wordt door de machthebbers beschouwd als een dodelijke bedreiging.” Want democratisering betekent in Assads ogen ruim baan voor een langdurig achtergestelde, opstandige Koerdische minderheid én een onstuitbare politieke opmars van de Moslimbroeders. Een angstwekkend scenario.

De Europese idee van interne democratisering van het huidige Syrische staatsbestel, mede dankzij de impuls van het associatieakkoord, is dus een illusie. En die moet je altijd snel zien kwijt te raken.

Buitenslands zien de Syriërs zich geconfronteerd met buurland Israël en de VS. Van de EU kunnen zij daartegen geen veiligheidsgarantie verwachten. Dat heeft de laatste gevechtsronde in Libanon van deze zomer nog eens ten overvloede duidelijk gemaakt. Voor Assad en zijn getrouwen resteren als externe strategische veiligheidspartners voorop de Islamitische Republiek Iran en beider machtige Libanese pion, Hezbollah.

Met een associatieakkoord met dit Syrië bevindt de EU zich op een dwaalweg. Een route die het omgekeerde bewerkstelligt van de eigen goede bedoelingen. Het consolideert een verwerpelijke Arabische dictatuur, vervreemdt Washington nog meer van Brussel en houdt de vrede ver van Jeruzalem.

De auteur is lid van het Europees Parlement voor ChristenUnie-SGP.