Een modern gebouw op het industrieterrein van Emmeloord is het onderkomen van de stichting. In de mogelijkheid tot uitbreiden is voorzien. „En dat zal nog wel eens gebeuren”, meldt Strietman (50).

Telde ’zijn’ OM 25 jaar geleden nog zo’n veertig medewerkers, inmiddels zijn dat er ruim 120. Tien daarvan werken er in Emmeloord; de overigen bevinden zich buitenslands, op hun posten. Voor de helft zijn dat ”long term”- krachten. OM zendt ook mensen uit voor maximaal een of twee jaar: het ”global action”-programma. Aan korte acties -het ”global challenge”-programma- nemen elk jaar honderden Nederlandse jongeren deel.

Rijk worden ze er niet mee. OM-ers verdienen geen salaris. Kosten van levensonderhoud en onderdak moeten worden opgebracht door het thuisfront.

Een manier van werken met grote voordelen, zegt Strietman. „Er ontstaat een enorme betrokkenheid bij het zendingswerk. Jij sponsort díé persoon. Mensen die alleen maar geld hoeven te geven voor ’de zending’ ervaren die band vaak veel minder.” De wortels van de wereldwijde zendingsorganisatie Operation Mobilisation liggen in Mexico, half jaren vijftig van de vorige eeuw. Een handvol Amerikaanse jongeren voelde zich gedrongen te evangeliseren onder de Spaanstalige bevolking van dat land.

Strietman: „Onder hen bevond zich George Verwer, een jonge -Nederlandse- Amerikaan. Op 16-jarige leeftijd werd hij gered tijdens een bijeenkomst waarop ook Billy Graham sprak. Had hij Graham vooraf nog een evangelische goochelaar genoemd, het werd voor hem een beslissende avond.”

Steeds sterker groeide in Verwer de wil „het Woord van God te vertellen aan vreemdelingen.” Samen met twee vrienden toog hij naar Mexico. Later voegden zich nog anderen bij hen. Al snel werd de oversteek gemaakt naar Europa, van waaruit het werk verder groeide.

In 1957 richtte Verwer Operation Mobilisation op. Met maar één doel: „Mensen mobiliseren, ontwikkelen en toerusten voor wereldevangelisatie; en gemeenten versterken of helpen stichten, vooral onder de onbereikten in het Midden-Oosten, Zuid- en Centraal-Azië en in Europa.” Immers: „Als iemand de weg van A naar B weet, de weg van behoud, heeft hij de morele plicht anderen daarop te wijzen.”

vraag (u14(Betekent dit dat er buiten die ene weg geen behoud is?

Strietman: „Er is een moment geweest in mijn leven dat ik daaraan heb getwijfeld. Ik ontmoette een jongen uit Maleisië. Hij vertelde me dat z’n vader hem wilde doden omdat hij christen was geworden. Toen dacht ik: Joop, is dit het waard? Is Jezus wel echt de Weg? Ik ging in de Bijbel pluizen en kwam uit bij Johannes 3. Toen wist ik het zeker: Jezus is inderdaad de enige Weg. Alleen door Hem kunnen én moslims én serieuze christenen zalig worden.”

Operation Mobilisation groeide uit tot een organisatie met 3000 zendingswerkers over de hele wereld, actief in tachtig landen. Bekend werd zij vooral door haar zendingsschepen, de Doulos en de Logos II. „Gods Marine” noemt OM ze. De gedachte erachter: „Hoe kun je 300 evangelisten een Arabische staat binnenloodsen? Waar krijg je zo gemakkelijk contact met niet-gelovigen? Waar verkoop en verspreid je op zo’n grote schaal christelijke lectuur?”

Strietman: „Laatst was de Logos II in Kingston, Jamaica. In korte tijd zijn toen een kwart miljoen boeken verkocht. Mensen stonden soms drie uur in de rij om aan boord te komen. Dat is toch ongelooflijk?”

Door de jaren heen werden meer dan een miljard boeken verspreid, weet de oprichter van OM Nederland. „En tal van mensen kwamen tot geloof. Al is de vrucht van ons werk ook weer moeilijk meetbaar.”

Behalve lectuurdistributie maakt OM gebruik van middelen als persoonlijke evangelisatie, koffiebars, theehuizen, kinderwerk, medische projecten, hulpverlening en vele andere manieren -waaronder dans en drama- om het Evangelie bekend te maken.

vraag (u14(Is elke manier geoorloofd? Gaat bijvoorbeeld het gebruikmaken van clowns niet een stap te ver?
„Niet iedereen kan zich helemaal vinden in onze werkwijze. Ook op de Jezus-film krijgen we kritiek. Maar vertel mij dan maar hoe we die honderden miljoenen mensen in India, die vaak niet eens kunnen lezen, wél kunnen bereiken.” Fel: „Als mensen zo’n film dan afwijzen, laat ze dan met z’n allen naar India gaan om er het Evangelie persoonlijk te brengen.”

Overigens, zegt Strietman, „is het klimaat voor OM wel wat milder geworden. Vroeger waren we volgens de pinksterbeweging antipinksters; en de reformatorische kerken noemden ons pinkstermensen. Dat was diep pijnlijk.”

Een van de activiteiten van Operation Mobilisation is ook het jaarlijks terugkerende ”Teenstreet”, een internationaal congres voor tieners „die willen groeien in hun vriendschap met Jezus en deze vriendschap willen uitstralen naar anderen.” Teenstreet 2002 liep woensdag ten einde. Ruim 3000 jeugdigen namen deel aan het festival in Oldenburg. Strietman: „Natuurlijk kun je vraagtekens zetten bij sommige programmaonderdelen. De keiharde muziek bijvoorbeeld. Ik voel me een oude man als ik daar loop. Maar aan de andere kant: hoe anders kunnen we jongeren in deze tijd nog enthousiast maken voor het Evangelie?”

En op Teenstreet zíjn ze enthousiast, is zijn ervaring. Dan, somberder: „Al denk ik wel eens: hoeveel van al deze zingende en getuigende jonge mensen zullen over tien, twintig jaar nóg christen zijn?”

Dieptepunten waren er in de achterliggende jaren zeker, zegt Strietman, die sinds 1996 coördinator is voor Noordoost-Europa. „Nooit vergeet ik meer het vergaan van ons eerste schip, de Logos. Dat was in 1988, bij Kaap Hoorn. Alsof het ons eigen kind betrof. Of de dood van twee OM-medewerkers op de Filipijnen. Het is waar: evangelisatie is toch een geestelijke oorlogvoering.”

Zal OM Nederland nog eens 25 jaar bestaan? „Plannen genoeg”, zegt haar oprichter. „In 2006 gaat de Logos II uit de vaart. Daarvoor moet een nieuw, groter schip in de plaats komen. Verder willen we het werk in Polen sterk uitbreiden. Stel je voor: zo’n groot land, en zo weinig christenen.

Maar ik luister liever naar wat Jezus zegt in Matthéüs 24 vers 14: „En dan zal het einde komen. Dan denk ik wel eens: Wanneer is het zover?”