Om de mensheid te bepalen bij dit drama is het vandaag Wereldvoedseldag. Ook al is daarmee de oplossing nog lang niet bereikt, het is goed dat mensen erbij worden stilgezet dat er op deze wereld streken zijn waar honderdduizenden creperen van de honger. De wereld moet beseffen dat er jaarlijks 10 miljoen mensen -van wie 60 procent kinderen- sterven door ondervoeding.Zo’n moment van bezinning is zeker van belang voor het rijke Westen, waar mensen zo veel overvloed hebben dat ze eerder bezorgd moeten zijn of ze wel voldoende eetlust hebben dan dat ze zich bekommeren om de vraag of er wel brood op de plank is.

Ook al is het vandaag de dag soms nodig voedselbanken op te richten, in de rijke geïndustrialiseerde landen hoeft niemand van de honger om te komen. Hordes kinderen die vuilnisemmers leegschrapen om aan iets eetbaars te komen, zijn een onbekend fenomeen in de straten van West-Europese steden.

Amerikaanse en Europese artsen maken zich meer druk om de bestrijding van overgewicht bij hun jonge patiëntjes dan om ondervoeding.

Tien jaar geleden spraken de leiders van 176 landen op de Wereldvoedselconferentie in Rome af dat in 2015 het aantal mensen dat honger lijdt, gehalveerd moet zijn. Op de millenniumtop in 2000 is die afspraak nog eens met zoveel woorden herhaald.

Dat zijn mooie woorden die het vooral goed doen in de media. Het blijken echter uitspraken te zijn die zich maar moeilijk in daden laten vertalen. Het tempo waarmee het voedselprobleem wordt aangepakt, ligt zo laag dat -als het zo doorgaat- de gestelde doelen niet in 2015 maar pas in 2030 zullen zijn bereikt.

Duidelijk is dat het aan politieke wil ontbreekt om het wereldvoedselvraagstuk daadwerkelijk aan te pakken. De rijke landen zijn traag bij het inlossen van hun belofte de ontwikkelingshulp aan Afrika te verdubbelen. De arme landen zelf maken geen haast bij het ontwikkelen van het platteland, waardoor de landbouw in die streken achterblijft.

Zowel het dramatisch hoge sterftecijfer als gevolg van honger als de gigantische omvang en de complexiteit van het wereldvoedselvraagstuk geeft individuele burgers een gevoel van machteloosheid dat gemakkelijk omslaat in gelatenheid. Immers, wat kan een nietig mens in zijn eentje aan dit probleem doen?

Toch is dat meer dan men denkt. Het begint met zorgvuldig omgaan met eigen voedsel. Eten weggooien kan eigenlijk niet.

Wanneer er dagelijks voldoende voedsel op tafel komt, is dat reden tot grote dankbaarheid. Ieder die dat beseft, zal ook mild geven voor hulpverlening aan mensen die honger lijden. En dat helpt.