Even waande ik me weer een twintig à dertig jaar terug in de tijd, toen er over dyslexie werd gezegd dat het een modekreet was waar ouders in Libelle over lezen en er dan handig gebruik van maken om te voorkomen dat hun kind voor dom wordt versleten.Inmiddels is iedereen ervan overtuigd dat dyslexie een serieuze aandoening is, die leerlingen ernstig kan belemmeren om het onderwijs te volgen waarvoor hij of zij de capaciteiten heeft. Al zijn we er nog niet -meestal draaien ouders nog zelf op voor de kosten van diagnose en behandeling-, toch is er in de afgelopen jaren wel een flinke vooruitgang geboekt in de aanpak van deze problemen.

En dan is er nu de beschuldiging van de Nederlandse Vereniging tot Ontwikkeling van het Reken-wiskunde onderwijs (NVORWO) dat ouders en anderen de term dyscalculie misbruiken. Dat zou uit onderzoek naar voren zijn gekomen. Ik ken de cijfers daarover niet, maar vraag me wel af hoe een dergelijke conclusie onderbouwd is.

Tegelijkertijd is er de verwondering waarom er nu weer met het beschuldigende vingertje naar ouders gewezen moet worden. Waarom mogen ouders niet opkomen voor de belangen van hun kinderen en proberen de wel aanwezige capaciteiten bij hun kinderen zo goed mogelijk te ontwikkelen?

Ongetwijfeld zullen de rekendeskundigen net als wij weten dat er leerlingen zijn die soms een heel disharmonisch intelligentieprofiel hebben en in Nederland nog heel vaak veroordeeld worden tot het laagste niveau van hun profiel. Zij weten ook vast wel dat er leerlingen zijn die zich op het vmbo met de talige vakken ernstig zitten te vervelen omdat ze daar thuishoren wat betreft hun wiskundige aanleg, maar in principe op vwo-niveau zouden kunnen functioneren wat betreft hun talige intelligentie. En ongetwijfeld kennen ze ook leerlingen die prima een hogere opleiding in een of andere sector zouden kunnen volgen als er maar niet per se een vak wiskunde behaald moest worden op de havo of het vwo. Soms is er dan sprake van dyscalculie, waarvoor ouders (en pedagogen) proberen een oplossing te zoeken.

Definitie
Het is ons bekend dat er nog geen eenduidige afspraak is over de definitie van dyscalculie. Wij weten dat deskundigen het daarover nog niet met elkaar eens zijn. Het is ons ook bekend dat rekenproblemen complexer in elkaar steken dan leesproblemen en dat het daarom dus ook veel lastiger is om een consensus te bereiken. We zijn het met de NVORWO dan ook van harte eens dat het goed zou zijn te komen tot een eenduidige definitie van dyscalculie en een landelijk protocol om dyscalculie te signaleren, vast te stellen en aan te pakken.

Maar probeer nu eens anders naar ouders te kijken en waardeer de energie waarmee ze opkomen voor de belangen van hun kinderen. Ik ben ervan overtuigd dat we met dyslexie nog niet zo ver zouden zijn als ouders van kinderen met dyslexie zich niet sterk hadden gemaakt voor onderwijskansen van hun kinderen. Stop de ”parent-blaming”!

De auteur is woordvoerder van de vereniging Balans, een vereniging voor ouders van kinderen met leer-, gedrags- en ontwikkelingsstoornissen.