Eva Braun was de vrouw die het hart van de Führer veroverde. Maar wat zag ze eigenlijk in Hitler? En, wist ze van de moord op de Joden? De Britse journaliste en tv-verslaggeefster Angela Lambert probeert in de biografie ”Het verloren leven van Eva Braun” deze vragen te beantwoorden. Als 17-jarige leerde Eva Braun Adolf Hitler kennen in de fotostudio van Heinrich Hoffman in München. De belangstelling van de 23 jaar oudere man vond zij leuk. Het opgewekte, ongecompliceerde meisje paste in Hitlers beeld van een relatie waarin hij de spelregels kon bepalen. „Er is niets mooier dan een jong ding op te voeden. Een meisje van 18, 20 jaar oud is als was in je handen.”

Dertien jaar lang was Eva Braun Hitlers geheime liefde. Niemand in nazi-Duitsland mocht van haar bestaan op de hoogte zijn. Officieel meldde de propaganda dat Hitlers bruid „Duitsland” was. Hiermee suggereerde Hitler dat hij zijn leven voor de staat opofferde.

In 1936 haalde Hitler Eva Braun naar zijn verblijf op de Obersalzberg in Berchtesgaden. Alleen vertrouwelingen als Albert Speer wisten dat zij Hitlers geliefde was. Als er staatsgasten in Berchtesgaden kwamen, mocht Eva zich niet laten zien.

Pas enkele uren voor zijn dood trouwde Hitler met Eva. Samen pleegden ze zelfmoord in de bunker in Berlijn toen de oorlog definitief verloren was. Zij door cyaankali, hij door een kogel. Ze is amper een dag zijn echte vrouw geweest.

Attractieve man
Angela Lambert beschrijft heel levendig en beeldend hoe Eva Braun voor Adolf Hitler viel. Volgens Lambert, en dat hebben meer historici en journalisten geschreven, was Hitler „een erg attractieve man, vooral wanneer hij het woord richtte tot makkelijk te beïnvloeden jonge vrouwen, die hij wat graag om zijn vinger wond.”

Lambert sprak de Britse journaliste Gita Sereny, die Hitler in 1940 heeft ontmoet en die oprecht verrast was dat hij zo knap was. „Hij was niet lelijk. Hij zag er zeer verzorgd uit, was heel schoon op zichzelf en rook altijd naar zeep. Hij was vele malen intelligenter dan de meeste mensen willen toegeven. Hij was een uiterst intelligente man en een monster. Hij vond het fijn als er vrouwen om hem heen hingen, hij hield van gekeuvel, hij was er dol op de hand van vrouwen te kussen en meer van dat soort dingen en hij gedroeg zich ongelooflijk charmant tegenover degenen die hem na stonden.” Commentaar van Angela Lambert: „Het was deze man die Eva ontmoette, niet het monster.”

Lambert klinkt overtuigend en waarschijnlijk is het ook allemaal zo gebeurd. Tegelijk moet de kanttekening worden geplaatst dat ze alles wat ze naar voren brengt, uit de tweede hand heeft. Lambert citeert niet uit brieven van Eva Braun waarin zij vertelt waarom ze van Hitler hield. Braun liet sowieso weinig geschreven bronnen na. Er is een dagboek, maar dat omvat niet meer dan een paar velletjes.

Tolerant
Lambert baseert zich als het om stevige uitspraken gaat, vooral op een vraaggesprek met een nicht van Eva Braun, Gertraud Weisker. Gertraud had in juli 1944 een tijd met Eva in Berchtesgaden doorgebracht. Op grond van dit vraaggesprek, ook al duurde dat enkele uren, stelt Lambert bijvoorbeeld dat hoewel Eva Braun Hitlers maîtresse was, ze niet nazistisch en antisemitisch was.

Angela Lambert schrijft: „Waarschijnlijk was ze zelfs geen antisemiet. De sterkste aanwijzing daarvoor is haar karakter. Het zou in strijd zijn geweest met haar onbevooroordeelde geest, de tolerante opvattingen van haar ouders en haar jeugdige rebellie tegen algemeen aanvaarde opinies.”

Het lijkt of Angela Lambert Eva Braun heeft willen rehabiliteren. Misschien is dat op zijn plaats, maar dan zal de Britse journaliste met overtuigender bewijsmateriaal moeten komen. Eva Braun wordt bij Angela Lambert een soort tragische heldin. Tragisch is ze zonder meer. Ze gaf haar leven aan de Führer en verloor het daardoor. Maar een heldin kan ze niet worden genoemd. Ze bleef tot in de dood trouw aan de man die is getypeerd als de personificatie van het kwaad.