„Dokter, troost mij eens!” Berend de Vries is als huisarts werkzaam in Voorburg, als deze zin van een ernstig zieke patiënt hem niet meer loslaat. „Ik was weliswaar christen, maar in de praktijk durfde ik als huisarts mijn patiënten niet op God te wijzen. Die man was stervende en ik kon hem niet helpen. Hierover voelde ik me zeer schuldig.”Het voorval zorgt bij De Vries voor een verandering in zijn geloofsleven. Uit liefde voor zijn lijdende medemens besluit hij met zijn vrouw mensen met psychische problemen, zoals een burn-out, depressie of persoonlijkheidsstoornis, op te vangen. „We vertrouwden op de almacht van God. De eerste die bij ons werd opgevangen, was een aan alcohol verslaafde buurvrouw, een stewardess.”

Omdat de huisarts merkt dat hij weinig weet over de psyche van een mens, besluit hij in kliniek Veldwijk in Ermelo een vierjarige studie tot psychiater te volgen. „Met gebed en mijn kennis van pillen kwam ik er niet.”

Wijnstok
Vanwege zijn gezin met vier kinderen kan de opvang aan huis zo niet doorgaan. Een vervallen boerderij aan de Hullenweg in Wapenveld trekt in 1981 de aandacht van het echtpaar. Nadat deze is opgeknapt, krijgt groepsverpleegkundige Martie Stoit er de leiding. Met z’n drieën besluiten ze de therapieboerderij In de Wingerd (wijnstok) te noemen. „De naam slaat op het verhaal van Jozua en Kaleb die met een grote tros druiven terugkwamen uit Kanaän. Ze kwamen uit de woestijn en waren in een weg van gehoorzaamheid en vertrouwen op weg naar het beloofde land. Ook hier komen mensen om hun oude, vastgeroeste patronen los te laten”, verklaart De Vries.

De aanpak op de therapieboerderij kenmerkt zich volgens de 76-jarige De Vries, inmiddels psychiater in ruste, door een tweesporenbeleid. „Het ene spoor is gericht op het beter leren kennen van jezelf en het andere op het beter leren kennen van God en Zijn handelen in ons leven. Het Woord van God staat centraal bij de therapie. Niet als handboek voor alle psychische problemen, maar als leidraad en gids.”

Ook is er veel aandacht voor doeactiviteiten bij In de Wingerd. „Onder leiding van een sociotherapeut werken de bewoners in de tuin of doen ze diverse onderhoudsklussen in huis. Werken met je handen is rustgevend en therapeutisch.”

Ondanks dat de basis van het tweesporenbeleid hetzelfde is gebleven, ziet De Vries wel degelijk veranderingen in de therapie. „Vroeger draaide het hoofdzakelijk om het bezighouden van mensen. Nu is er een therapeutisch programma ontwikkeld met een vaste structuur.”

Taboe
Wat de Wapenveldse oud-psychiater opvalt, is de toenemende openheid van zijn patiënten. „Vroeger waren onderwerpen als incest taboe. Men stopte dit weg en durfde het er niet over te hebben. Bewoners praten er nu gemakkelijker over. Daar komen veel emoties bij kijken. Hierdoor duurt de opnameperiode langer dan vroeger, gemiddeld anderhalf jaar.”

Dankbaarheid overheerst bij De Vries als hij terugblikt op de afgelopen 25 jaar. „Financieel zijn we afhankelijk van giften van particulieren en kerken en bijdragen van gasten. Het is een wonder dat we nog bestaan. Bovendien zijn we heel eenvoudig begonnen zonder een speciale visie of speciaal plan. Nu zijn we uitgegroeid tot een professioneel bedrijf, waarbij we honderden mensen hebben mogen helpen. Ik denk dat wel 80 procent van de bewoners baat heeft gehad bij hun verblijf hier. Daar ben ik blij om.”

De Vries slaat zich niet op de borst bij het noemen van deze cijfers. „God heeft mij klein gehouden. In 1982 heb ik een hartoperatie gehad. Een paar jaar later een hersenbloeding. Het is niet in eigen kracht dat we dit hebben volbracht. Dat houd je met beide benen op de grond.”

Ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum houdt In de Wingerd zaterdagmiddag van 13.00 tot 17.00 uur open huis.