„„Vandaag leer ik je zwemmen”, zegt mama. „Het is hier niet diep. Ik blijf dicht bij je.” Kleine Krokodil laat zich langzaam in het water glijden. Brrr, het is koud. Voorzichtig steekt hij zijn pootjes vooruit. „Goed zo!” zegt mama. Ze zwemt een klein stukje bij Kleine Krokodil vandaan. „Kom maar! Krokobillen omhoog!”” Het is met krokodillen niet anders dan met kinderen; jezelf leren voortbewegen kost het een en ander. Bulten, schrammen, bloedneuzen. Maar wat als je voor de zoveelste keer tegen het Nijlpaard aanbotst en je naar je hoofd geslingerd krijgt dat je hoognodig een bril moet? Haastig sleept mama Kleine Krokodil mee naar de opticien. En daar zien we Kleine Krokodil met een gewichtig apparaat op zijn neus, terwijl de opticien hem naar een poster met kleine plaatjes laat kijken.

De Kleine Krokodil is een leuk -zij het een tikkeltje aandoenlijk- figuurtje, vooral dankzij de zorgvuldig geschilderde prenten. Daarin is leuk gefantaseerd. Dat gekke instrument van de opticien -wie weet nu eigenlijk precies hoe zo’n ding er uitziet- is een goed voorbeeld.

Een kind dat verdrietig is omdat het een bril moet, kan wat aan dit boekje hebben. Je neemt gewoon een gave rode bril met witte stipjes - als je moeder tenminste net zo lief is als Mama Krokodil. En gaat-ie kapot, dan kun je altijd nog een duikbril nemen.