De reikwijdte van het biechtgeheim is in discussie gekomen nadat een Brits nieuwsprogramma paus Benedictus XVI zondagavond beschuldigde van betrokkenheid bij het systematisch verbergen van kindermisbruik door rooms-katholieke priesters. Dit zou onder meer te maken hebben met de manier waarop priesters volgens de kerk met het biechtgeheim moeten omgaan.Het sacrament van boete en verzoening -in de volksmond: de biecht- is in de Rooms-Katholieke Kerk een wijdverbreid gebruik. De biechteling belijdt verbaal zijn zonden aan de biechtvader, die vervolgens de straf oplegt. De biechteling doet boete door bijvoorbeeld het opzeggen van gebeden. Daarna volgt zo mogelijk absolutie. De biechtvader is gehouden aan het biechtgeheim.

Het biechtgeheim is onschendbaar, staat in het rooms-katholieke kerkelijk wetboek. De biechteling moet ervan uit kunnen gaan dat de priester ook ernstige zonden voor zich houdt en niet aan bijvoorbeeld justitie doorgeeft. Het biechtgeheim reikt dan ook zeer ver en valt, net als het ambtsgeheim van ambtsdragers in de protestantse kerken, onder het verschoningsrecht. Tijdens rechtszaken zijn ambtsdragers niet gehouden om als getuigen op te treden.

Volgens de leer van de Rooms-Katholieke Kerk wordt met de biecht niet de zonde zelf vergeven, maar worden alleen tijdelijke straffen kwijtgescholden.

Dr. P. van den Heuvel, predikant en kerkrechtdeskundige in de Protestantse Kerk in Nederland, noemt het ambtsgeheim, dat wel vergeleken wordt met het biechtgeheim, „een gecompliceerde kwestie.”

„In de kerkorde van de PKN is het ambtsgeheim geregeld. Maar dat wil niet zeggen dat het dan ook allemaal waterdicht is. Want hoever gaat geheimhouding? Daar zijn gewoon geen omschrijvingen voor. Dit zijn natuurlijk zaken die zich ontwikkelen, net zoals het rechtsbesef van mensen zich ontwikkelt.”

De predikant uit Bunnik ziet een grens gepasseerd worden als „het leven van een ander in gevaar is. Het kan natuurlijk niet zijn dat iemand je meedeelt een moord te willen plegen en dat je dat dan laat gebeuren. Maar ik besef ook dat er dan nog een groot grijs gebied overblijft. Er wordt in de protestantse kerken veel aan de wijsheid van de ambtsdrager zelf overgelaten.”

Zelf zou de predikant met de betrokkene het gesprek aangaan. „Is het een zaak die de politie moet weten? Dan zou ik de persoon aanbieden samen naar de politie te gaan. En als hij dat niet wil, dan zou ik mensen in de kerk, die meer wijsheid hebben dan ik, om advies vragen.

Dat moet je natuurlijk met de betrokkene communiceren. Zo van: Ik zal uw naam niet noemen, maar de zaak wil ik voorleggen aan anderen binnen de kerk.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt, is zeer afhankelijk van de situatie. Is er een gevaar voor herhaling? Zijn er andere mensen bij betrokken?

Moeilijke afwegingen, waarbij je anderen binnen de kerk moet inschakelen. Dat is heel belangrijk.”