Tegelijk laat het onderzoek ontwikkelingen zien die „zorgwekkend” zijn, aldus prof. Baars. „Dan denk ik aan die 25 procent van de jongeren die onverschillig is - en dat is een voorzichtige schatting. Ook denk ik aan aspecten van de levensstijl van veel jongeren, of aan het feit dat zó veel ouders nooit met hun kinderen spreken over de waarde van de belijdenisgeschriften. Ik vind dat onthutsend.”„Zoek je naar wegen waar het gaat om de godsdienstige opvoeding van onze jongeren, dan zou ik drie cirkels willen onderscheiden”, zegt de hoogleraar diaconiologische vakken aan de Theologische Universiteit Apeldoorn. „Gezin, catechese en prediking. De eerste cirkel blijft het gezin. Het is uiterst belangrijk dat de kinderen in het gezín worden ingewijd in de verborgenheden des Heeren. Als dat niet gebeurt, verlies je als kerk de eerste slag al.”

En wat de tweede en de derde cirkel betreft, aldus prof. Baars: „drie dingen: Hebben jongeren een plaats in het hart van de predikant, van de catecheet? Gaan ze hem écht ter harte?”

In de tweede plaats, zegt hij: „laten we de boodschap zo eenvoudig mogelijk brengen. Ik raak steeds meer overtuigd van wat J. C. Ryle ergens schrijft: Het kan niet eenvoudig genoeg zijn! Dus geen onnodige oude termen.”

„Tegelijkertijd”, benadrukt de hoogleraar, „en dat is het derde wat ik wil zeggen: er zijn begrippen die onvervangbaar blijven, die we moeten blijven gebruiken, die we niet moeten gaan vervangen. Want dan raak je een heleboel kwijt.”

De „spiegel van dit onderzoek” geldt niet alleen de Gereformeerde Gemeenten, meent prof. Baars. „Ook de andere kerken in de gereformeerde gezindte. Want naar mijn indruk zullen de uitkomsten daar ongeveer hetzelfde zijn, of nog ongunstiger. Maar dat is mijn inschatting.”