Dat zegt klinisch geriater Willibrord Hoefnagels. Hoefnagels neemt vrijdag afscheid als hoogleraar aan de Radboud Universiteit Nijmegen. De professor pleit ervoor de aanduiding geriatrie te vervangen door ouderengeneeskunde, aangezien het specialisme steeds veelomvattender zal worden door „de specifieke medische problemen van de vloedgolf aan patiënten die op ons afkomt".Hoefnagels stelt dat de ouderenarts in toenemende mate te maken krijgt met de „succesgevallen" van andere medische specialismen. „De patiënten die zich op hun 85e of negentigste aandienen met hartfalen, dementie of terminale nierproblemen, zouden voor die ziekte of aandoening gespaard zijn gebleven wanneer zij niet eerder een succesvolle behandeling voor iets anders hadden ondergaan. De geriater ziet met andere woorden de keerzijde van de medaille", aldus de professor.

Hoefnagels vindt dat de ouderengeneeskunde in levensfases moet worden opgesplitst. „De zorg voor een 55–plusser is iets heel anders dan ouderengeneeskunde voor de zogenoemde kwetsbare overlevers van meer dan 85 jaar". Er zouden dus artsen moeten komen voor mensen tot 75 jaar die in hun derde levensfase zijn, voor de groep van 75 tot 85 jaar (de vierde fase) en voor hoogbejaarden van 85 jaar en ouder (de vijfde fase).

De hoogleraar pleit voor veel meer verouderingsonderzoek, omdat naar zijn mening nog veel te weinig bekend is van de oorzaken waardoor de ene hoogbejaarde veel langer gezond blijft dan de andere. Dat is volgens Hoefnagels niet meer alleen te verklaren uit een gezonde leefstijl op jongere leeftijd.