Dat bewustzijn bestaat er volgens de baron in „dat je je publieke verantwoordelijkheid moet nemen. Natuurlijk moeten we dat allemaal, maar ik vind dat je van de adel mag verwachten dat ze het ook echt doen. En ze doen het ook, meer en meer.”De adel vormt nog altijd een aparte groep, stelt de baron verwijzend naar de Wet op de adeldom. Toch zijn er ook families die niet in het rode boekje (adel) of blauwe boekje (patriciërs) voorkomen, maar die dezelfde achtergrond en leefstijl hebben.

Voor uitbreiding van het aantal adellijke families voelt de Adelsvereniging niet, aldus baron van Wassenaer. „Ik vind het idee om mensen in de adelstand te verheffen die iets betekend hebben voor de maatschappij interessant. Ik denk dan direct aan de voetballer Johan Cruijff. Maar ik weet dat bij veel adellijke mensen vrees bestaat dat die nieuwe adel niet meteen hetzelfde familiegevoel zal hebben.” Daarmee doelt hij op het geheel andere milieu waaruit eventuele kandidaten voor het adeldom zouden kunnen voortkomen. Zo weet adel hoe mes en vork moeten worden gehanteerd, daaraan herkent men elkaar ook.

Bepaalde families zouden wat betreft baron van Wassenaer wel welkom zijn. „Er moet gezocht worden naar een manier om nieuwe adellijke families alsnog een kans te geven. Ik denk dan aan families als Philips en Fentener van Vlissingen. Maar dit is een theoretische discussie, want de adelswet heeft nieuwe adel onmogelijk gemaakt.”

Sinds de Tweede Wereldoorlog is er niemand meer in de adelstand verheven, behalve een aantal leden van het Koninklijk Huis. Slechts 25 procent van de adel behoort tot de oude Nederlandse adel, waarvan de rechten al in de Middeleeuwen zijn verworven. De overige 75 procent is in de negentiende eeuw gecreëerd door verheffing en inlijving. Vooral de koningen Willem I en Willem II hebben veel families tot de adelstand verheven: zo’n 475 geslachten. Koning Willem III voegde er nog eens 75 aan toe. Nederland telt momenteel ruim 800 edellieden verdeeld over 325 geslachten, aldus Quote.