Tegengas
Universiteitsblad
In het bestaan van veel universiteiten zijn ze niet meer weg te denken; de onafhankelijke, universitaire weekbladen. Al vele jaren volgen ze als horzels de verrichtingen van de rector magnificus en zijn staf, de decanen, de hoogleraren en noem maar op. Leiden heeft zijn Mare, de Universiteit van Amsterdam zijn Folia Civitatis. Wageningen Universiteit had zijn Wb.
Had in plaats van heeft? Sinds de zomer heeft Wb op last van het universiteitsbestuur plaatsgemaakt voor Resource. Het gaat om meer dan een naamsverandering; berichten over intern-organisatorische nieuwsfeiten als reorganisaties en meerjarenplannen is er voor de redactie van Resource niet meer bij.Wil de universiteit de vrije nieuwsgaring van de redacteuren daarmee aan banden leggen? „Nou, nou”, reageert directeur corporate communicatie van de universiteit Viola Peulen, „dat is wel erg kort door de bocht. De keus is gemaakt om nieuws over de organisatie in het vervolg via intranet te verspreiden. Dat heeft wat consequenties voor de functie van het blad.”
Hebben de Wageningse machthebbers eenmaal gesproken, dan staat het de Resourceredactie vrij ingezonden stukken te plaatsen of via het blad meningen te mobiliseren. „De universiteit treedt daar niet in”, zegt Peulen met klem.
Maar als het alleen om de digitalisering gaat, had de universiteit er toch ook voor kunnen kiezen het blad alleen nog via intranet te verspreiden? Na enig praten geeft Peulen toe dat met de koerswijziging ook een streep onder het verleden moet worden gezet, want „het kwam wel eens voor dat de redactie van Wb zelf dingen naar buiten bracht, die achteraf onjuist bleken te zijn.”
Dus nogmaals de vraag: wil de universiteit de vrije nieuwsgaring van de redacteuren daarmee aan banden leggen? Peulen: „Alles wat wij willen, is dat nieuwsfeiten over de organisatie correct en op het goede moment naar buiten worden gebracht.”
Escortbureau
Een idee lanceren en overladen worden met lovende reacties. Het overkwam de Vlissingse Yvonne de Graaff, die werkzaam is in de gehandicaptenzorg. Haar initiatief is niet onomstreden; zij hoopt als alles meezit in december te starten met een escortbureau voor lichamelijk gehandicapten.
„De tijd was rijp voor zo’n initiatief”, zegt De Graaff tevreden. „Het aanrakingstaboe voor gehandicapten is eindelijk doorbroken.”
Is het u daar om begonnen?
„Ik doe dit ook vanuit een stuk betrokkenheid naar de gehandicapte medemens.”
Escortservice en bordeelbezoek zijn maatschappelijk en moreel beladen. Moet je gehandicapten daarmee in aanraking brengen?
„Veel mensen vinden intimiteit en seksueel contact in hun relatie, maar voor de meeste gehandicapten is dat niet weggelegd. Overigens is het taboe hierop grotendeels verdwenen. Ik denk niet dat we daar nog moeilijk over moeten doen.”
JG
Hond
Hoe verschaffen we ouderen wat meer levensvreugde? Dubbend over die vraag kwam Didi de Best, werkzaam in de bejaardenzorg in het Groningse Haren, op een bijzonder idee. Ze wil ouderen de mogelijkheid van een uurtje gezelschap van een hond bieden. Begeleid door een vrijwilliger komt de viervoeter naar een verpleeghuis of thuis bij een oudere. „Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat honden een therapeutische waarde hebben. Mensen kunnen hun verhaal aan een hond kwijt zonder dat dit wordt doorverteld.”
Hebt u niet wat te hooggespannen verwachtingen van de hond?
„Nee. Natuurlijk blijft het menselijk contact. De begeleider gaat met de oudere in gesprek. De hond is bedoeld om het ijs te breken. Dat werkt, ik heb het zelf uitgeprobeerd. Toen ik met mijn hond bij een dementerende vrouw op bezoek kwam, begon ze te strálen. Allerlei verhalen kwamen los. Over vroeger, toen ze naar de kerk ging en zelf ook een hond had.”
JV