Frankfurter AllgemeineOok al is de staatsgreep in Thailand vreedzaam verlopen en steunt een meerderheid van de bevolking de coup die een einde maakte aan het bewind van premier Thaksin -een politicus vergelijkbaar met „Europese populisten als Silvio Berlusconi of Pim Fortuyn”- toch is de Duitse kwaliteitskrant niet gelukkig met het optreden van de militairen.
„Ook na vijftien jaar zonder coups vertrouwen de Thai in noodgevallen niet op de wil van het volk, maar op eigenmachtig optredende autoriteiten: op het leger -en, meer nog, op de koning. De zegen van de bijna vergoddelijkte Bhumibol mag dan het verrassend vreedzame verloop van de staatsgreep hebben gegarandeerd, hij versterkte echter ook het wantrouwen in de kracht van de democratische zelfregulering. Zou de monarch, die onlangs zijn zestigste troonjubileum vierde, op een dag worden opgevolgd door een minder gerespecteerde koning, dan dreigt de Thai de laatste steun onder hun orde weg te breken. Bijna tien jaar nadat Thailands oververhitte economie implodeerde, nadert nu de ineenstorting van het politieke systeem.”

Die Welt
Naar aanleiding van het ongeluk met de Duitse zweeftrein pleit Die Welt ervoor, het experiment met dit vervoermiddel niet stop te zetten.

„Geen verkeersmiddel biedt absolute zekerheid -geen auto, geen vliegtuig, geen schip- en ook geen Transrapid. Vooral omdat menselijke falen nooit helemaal kan worden uitgesloten, blijven er risico’s bestaan. Dat kan statistisch worden aangetoond. Daarom weten we dat bijvoorbeeld autorijden gevaarlijker is dan vliegen.

Uit een enkel ongeluk, zoals nu met de Transrapid, kan geen belastende statistiek tevoorschijn worden getoverd en al helemaal niet worden afgeleid dat deze techniek onveilig is. Het probleem van een obstakel op de baan is bij een zweeftrein niet anders dan bij welke andere trein. Ook de monorail in Wuppertal, waar al meer dan honderd jaar niets mee was gebeurd, verongelukte in 1999 omdat iemand een stuk gereedschap op het spoor had achtergelaten. Vijf mensen kwamen toen om. Maar niemand zou om die reden de stillegging van dit tot op de dag van vandaag geavanceerde en relatief veilige verkeerssysteem eisen.”
The New York Times

De kwestie-Irak is een van de centrale thema’s in de komende congresverkiezingen in de VS. Volgens de New York Times wordt het de hoogste tijd dat de politici eindelijk de feiten onder ogen zien en die het electoraat eerlijk voorhouden.
„Irak is tegenwoordig een gebroken, door oorlog verscheurd land. (…) Toenemend geweld en niet een groeiende democratie is het dominante kenmerk van leven in Irak. Iedere Irakees weet dit. Amerikanen moeten dit ook weten. (…)

Als er nog een constructieve uitweg is uit deze ramp, moet dat beginnen met het vertellen van de waarheid. Politici gaan niet aandringen op wezenlijke oplossingen, als hun kiezers er niet klaar voor zijn om te begrijpen wat de werkelijke opties zijn. Republikeinen zullen niet praten over echte alternatieven zolang hun aanhangers zijn bewerkt om te geloven dat een overwinning mogelijk is. Weinig Democraten zullen iets naar voren brengen dat ertoe leidt dat de verantwoordelijkheid voor deze verschrikkingen bij hen legt.

Het erkennen van de harde feiten van het hedendaagse Irak moet meer zijn dan een politiek gespreksonderwerp voor de tegenstanders van de president. Het is het enige mogelijke begin van een serieuze discussie over welk Amerikaans beleid de meeste kans heeft om in Irak te herstellen wat er nog te herstellen valt.”

Le Figaro
Tony Blair is een te opmerkelijke figuur om zonder opschudding te vertrekken, schrijft Le Figaro. Nog voor de aankondiging van zijn vertrek is de terugtrekking van Blair al een dramatische operatie geworden.

„De minister van Financiën, Gordon Brown, is al te lang zijn beoogde opvolger om niet ongeduldig te worden. Daar zit het probleem. Terugtrekken is in de politiek op zichzelf al een delicate onderneming. Dit doen ten gunste van een man die je beste bondgenoot was maar die nu niet minder is dan een rivaal, is nog moeilijker.

De zaken tussen beide mannen zijn steeds moeilijker bij te leggen. De een wil tot het einde regeren en zijn troeven in handen houden, de ander is al bezig met zijn campagne. De tweede kiest onvermijdelijk voor een breuk om uit de schaduw van de eerste te stappen.

De actie die begin deze maand door de aanhangers van de minister van Financiën gevoerd werd om de regeringsleider naar de uitgang te dirigeren, heeft een zeer slechte indruk achtergelaten zonder definitief resultaat te hebben gehad. Tony Blair heeft nog steeds geen precieze datum voor zijn vertrek vastgesteld en, tot dusver, geweigerd zijn opvolger aan te stellen. Hoe meer het vooruitzicht van de opvolging naderbijkomt, hoe minder Brown lijkt te overtuigen. ”