McGregor (1950) groeide op in de buurt van de Noord-Ierse hoofdstad Belfast. „Wij waren een protestants gezin. Mijn grootvader was ouderling in de Reformed Presbyterian Church. Mijn ouders begonnen Christus pas echt te volgen toen ik een jaar of acht was.”Zelf deed John daar niet aan mee. Toen hij opgroeide, werd hij veel gepest omdat hij klein was. „Ik voelde me altijd buitengesloten. Op een dag hingen enkelen mij aan mijn schooluniform aan een haak. Ik hing vlak boven de grond, maar kon niet loskomen. Ik vloekte en tierde. Twee leraren haalden me eraf. Toen heb ik besloten dat ik zou terugvechten en me nooit meer zou laten pesten.”

Kort daarna kon hij lid worden van de gewapende Ulster Defence Association (UDA). „Met mijn masker en mijn geweer zou ik mensen kunnen doden en intimideren. Ik dacht dat dit me zelfvertrouwen zou geven.”

John was de daaropvolgende jaren betrokken bij wapensmokkel. Hoewel hij nooit meedeed aan enig bloedvergieten, sprak zijn geweten tegen hem. „Ik denk dat dit bij iedereen zo was.”

Overdag werkte hij in een drukkerij. „Mijn naaste collega was een christen die geen gelegenheid voorbij liet gaan om over Christus te spreken. Je hoorde hem nooit over de kerk of de politiek, maar elk gesprek stuurde hij naar Jezus. Dat irriteerde mij. Ik zei hem dat ik hem zou neerschieten als hij dat zou blijven doen. Maar dat schokte hem niet.

Toen had ik een probleem. Ik ging nu zelf in de Bijbel lezen om te zeggen: „Tom Johnson, dat zegt de Bijbel helemaal niet.” Totdat ik op een avond in augustus 1969 in Matthéüs 19 las over de rijke jongeling en ik mijn ongeluk buiten Christus voelde. Ergens probeerde ik ook wel goed te leven, maar dat lukte mij niet. Nu zei Jezus Zelf: „Bij God zijn alle dingen mogelijk.” En dat bracht bij mij de doorbraak. Die avond voelde ik echte vrede en liefde. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me werkelijk aanvaard.”

Twee dagen na McGregors bekering brak in Noord-Ierland op grote schaal het geweld los dat pas de laatste jaren is geluwd. „Nog altijd ben ik daar zo verwonderd over. Als ik niet was gered, zou ik bij de grootste onlusten betrokken zijn geweest.”

Dodenlijst
Na zijn verandering besloot John de UDA te verlaten. „De commandant bood me ander werk aan. Maar ik was ervan overtuigd dat de doelstelling van de UDA zelf niet goed was. Wie echter tot de UDA toetreedt, zweert -met de hand op de Bijbel en een pistool- de beweging nooit te verlaten. De commandant zei dat ze me zouden vinden en doden. Ik zei: Doe wat je moet doen, maar ik volg Christus.”

Enige tijd later trad een vriend van McGregor om dezelfde reden uit. „Vijf jaar later, in 1975, werd hij voor de ogen van zijn vrouw doodgeschoten.”

McGregor zou de volgende zijn, vertelden anonieme telefoontjes en briefjes onder zijn ruitenwissers. „De intimidatie nam toe. Er kwamen mensen aan de deur, auto’s volgden me. Ook begonnen mensen me te negeren, omdat ook in de buurt bekend was dat ik op een dodenlijst stond.”

Hierop besloot McGregor naar Canada te verhuizen. Daar raakte hij betrokken bij het evangelisatiewerk van de plaatselijke baptistengemeenten. Nog steeds is hij daarin actief. Voor de Nederlandse Stichting Heart Cry is hij dezer dagen in ons land, als spreker tijdens een conferentie dit weekend en andere bijeenkomsten.

Het Noord-Ierse conflict tussen protestanten en katholieken heeft niets met religie te maken, stelt ds. McGregor. „De leden van de UDA en andere paramilitaire organisaties gaan heus niet naar de kerk. Datzelfde geldt voor de katholieke IRA.”

Het is meer een „territoriumdrift”, meent de evangelist. „Toevallig dragen deze groepen religieuze namen. Het zou beter zijn te spreken over (Britse) unionisten en (Ierse) nationalisten.”

Toch zeggen mensen zoals de dominee-politicus dr. Ian Paisley dat een herenigd Ierland het einde betekent voor de vrijheid voor het protestantisme in Noord-Ierland.

Ds. McGregor haalt de schouders op. „Ga kijken in de Republiek Ierland en je ziet dat macht van de Rooms-Katholieke Kerk is gebroken. Alle schandalen hebben zo veel teleurstelling gebracht.

Tegelijk liggen daar kansen voor de evangelieprediking. Ook deze week heb ik weer gezien dat er in Ierland veel groeiende evangelicale gemeenten zijn.

Wel begrijp ik deze protestanten in Noord-Ierland heel goed. Dit conflict heeft zo’n lange geschiedenis en er is al zo veel bloed gevloeid, dat het verraad aan de vaderen is als je het ideaal van een zelfstandig Ulster loslaat. Als ik in Noord-Ierland ben, preek ik graag over Gods kracht om te vergeven. Daarin ligt voor mij het antwoord.”