Er schijnt zich een kentering voor te doen in het denken over het onderwijs. Onlangs publiceerde de Onderwijsraad een rapport waarin met het oog op het dreigende lerarentekort gepleit wordt voor hogere salarissen en betere carrièremogelijkheden binnen het onderwijs.Op zich is dat al een belediging: de Onderwijsraad heeft zich nooit druk gemaakt over de positie van de mensen om wie het in het onderwijs draait (zonder leraren en leraressen geen onderwijs, nietwaar?). Pas nu er een tekort dreigt aan docenten neemt de Onderwijsraad zijn toevlucht tot een noodmaatregel. Als geen hond meer geïnteresseerd is in een onderwijsbaan, is er altijd nog de Onderwijsraad om een stukje worst tevoorschijn te toveren.

Denigrerender kan het eigenlijk niet. Nadat op allerlei manieren door ambtenaren, onderwijskundigen, schoolleiders en wie al niet de vakdocent is gedegradeerd tot welzijnswerker, begeleider van onbenoembare processen en afvinkrobot -kortom, tot slachtoffer van talloze rampzalige onderwijsvernieuwingen- moet een luttel aantal euro’s de status van het vak nieuw leven inblazen.

Politici hebben inmiddels ook de mond vol van investeren in het onderwijs. Niet dat ze ook maar enige interesse tonen voor de inhoud van het onderwijs, het gaat hen om economische belangen, normen en waarden, naschoolse opvang en brede scholen met maatschappelijk werkers, politieagenten, psychologen, zorgteams en andere onderwijsvreemde elementen. Zo kunnen de desastreuze gevolgen van de verweesde samenleving en de ontwrichte gezinnen nog enigszins worden gecamoufleerd.

Moeders die zich nog wel willen bemoeien met de opvoeding van hun kinderen en die daarmee al die moeders die ten minste gewoon werken een schuldcomplex bezorgen, worden de arbeidsmarkt opgejaagd. Voorstellen voor meer geld in het onderwijs gaan daarom gepaard met voorstellen voor gratis kinderopvang. Voor opvoedende taken hebben we niet voor niets crèches en scholen of anders wel betaalde (!) opa’s en oma’s.

Het laat zich raden wie de slachtoffers zijn van deze gotspe. De kinderen, die geacht worden alle gezag te minachten en kennis en waarden zelf te construeren? Wellicht de beschaving, die staat of valt met de kennis van de dingen zoals ze werkelijk zijn? De docenten, die van hun beroepseer worden beroofd?

Moeten we misschien onze hoop vestigen op een nieuwe generatie docenten, die, anders dan de huidige generatie, in opstand zal komen tegen deze zotte inbreuken op het gezonde verstand?

Wie de curricula van de meeste lerarenopleidingen bekijkt, laat deze hoop snel varen. De programma’s staan bol van portfolio’s en eindeloze zelfreflectie, terwijl de klassieke pedagogische boekenkast is leeggeruimd ten gunste van allerhande postmoderne troep. Kennis van het te doceren vak hangt er een beetje bij. Dat laatste is begrijpelijk, want kennis is in het huidige onderwijs vooral een obstakel voor persoonlijke ontwikkeling.

De Onderwijsraad wil deze malaise in stand houden en trekt daar graag een aantal miljard voor uit. De homo sapiens is inmiddels geëvolueerd tot homo economicus, en dat mag best wat kosten.

Ik zou daarom willen voorstellen het onderwijs af te schaffen. Waarom zouden we miljarden investeren in een systeem dat zich tegen de beschaving keert? Ooit zijn scholen opgericht omdat ouders zelf de kennis en kunde niet in huis hadden om hun kinderen voor te bereiden op een steeds ingewikkelder wordende maatschappij. Dat argument gaat niet meer op nu dankzij de internetrevolutie homeschooling een prima alternatief is geworden.

Ouders kunnen nu zelf weer de verantwoordelijkheid nemen voor hun kinderen. Ze kunnen zelf lesmethodes uitkiezen en ze kunnen zelf bepalen welke vakken er werkelijk toe doen. Waar ze hiaten ervaren in hun kennis en kunde kunnen ze zich aansluiten bij ouderverenigingen die als paddenstoelen uit de grond zullen schieten en kunnen ze te rade gaan bij relevante ondersteunende websites.

Over de sociale vorming van hun kinderen hoeven de ouders zich geen zorgen te maken. Detectiepoortjes en verborgen camera’s zullen verdwijnen, terwijl de contacten met kinderen uit de buurt een renaissance zullen beleven.

Maar bovenal zullen ouders gevrijwaard zijn van een manipulerende overheid met haar duizenden trawanten die willen dat onze kinderen de democratie als allerhoogst en eeuwig goed omarmen, homoseksualiteit als normaal aanvaarden en de gedachte aan een absolute waarheid verwerpen.

En wat de Onderwijsraad betreft, laat die zijn extra euro’s besteden aan een spetterend afscheidsdiner.

De auteur is docent aan de eerstegraadslerarenopleiding Engels van de christelijke hogeschool Driestar educatief en aan de christelijke scholengemeenschap Het Streek te Ede.