Last van zenuwen heeft hij niet. „Ik heb veel getraind om de sprong te kunnen maken”, aldus Sheriff. „Mijn conditie is ook nog redelijk, omdat ik in Engeland veel wandel, zwem en fiets. Tien jaar geleden heb ik zelfs nog aan een marathon meegedaan.”Pas enkele weken geleden werd duidelijk dat enkele hoogbejaarde Britse oud-strijders een parachutesprong boven de Ginkelse Heide willen maken. Vorig jaar sprongen er tijdens de traditionele herdenkingsactiviteit geen veteranen meer, omdat het risico te groot werd geacht.

De para’s die zaterdag springen zijn tussen de 81 en de 87 jaar oud. Zij hebben het hele jaar getraind om mee te kunnen doen aan de dropping boven het gebied, waar zij in september 1944 ook sprongen. De actie valt onder verantwoordelijkheid van de Britse veteranenorganisatie.

Sheriff denkt dat het voor hem de laatste sprong wordt. „Toen ik werd gebeld door m’n kameraden heb ik ja gezegd, maar het vergt toch wel heel wat van me. De reis naar Nederland is al vermoeiend en dan nog al die indrukken die ik hier opdoe. Zo’n parasprong komt daar nog eens bij.

Bovendien zijn we allemaal de tachtig gepasseerd, dus naar alle waarschijnlijkheid zullen we allemaal niet heel lang meer in leven zijn. Toch is het geweldig fijn hier te zijn om m’n gevallen vrienden te gedenken en m’n Nederlandse kameraden te ontmoeten.”

De bijna 86-jarige Sheriff herinnert zich ondanks z’n leeftijd nog feilloos de dag van operatie Market Garden. Na te hebben gevochten in Afrika en Italië, deed de toen 23-jarige korporaal mee aan de grootse luchtlandingsoperatie ooit. „Die 17e september 1944 was een prachtige, zonnige dag. Ik maakte deel uit van het 3e Parachutebataljon van de 1e Britse Luchtlandingsdivisie onder leiding van generaal-majoor Urquhart. Gelukkig maakte ik een goede landing met mijn parachute.”

Opdracht van het 3e Parachutebataljon was om het hoge gedeelte ten noorden van Arnhem te veroveren, om te voorkomen dat de Duitsers dit zouden gebruiken om Arnhem te observeren. „We trokken op naar Arnhem. Bij Wolfheze stuitten we op felle weerstand van de Duitsers, die zich in de bossen hadden verscholen. Plotseling was er een flits en een harde knal. Een Duitse mortiergranaat sloeg vlak bij ons in. Ik zag allemaal zwarte vlekken voor m’n ogen en heel m’n gezicht zat onder het bloed. Een andere kameraad was op slag dood.”

Sheriffs medestrijders namen hem mee naar een leegstaand huis. „Daar waren we voorlopig veilig, maar ik moest naar een ziekenhuis. Met een jeep trokken we verder. Onderweg moesten we ons regelmatig schuilhouden voor de Duitsers. Via via kwam ik uiteindelijk in Apeldoorn in het ziekenhuis terecht. Van daar ben ik doorgestuurd naar Utrecht.”

In het Utrechtse hospitaal kreeg de zwaargewonde Sheriff op 26 september -de dag waarop hij 24 jaar werd- van de arts te horen dat hij de rest van zijn leven blind door het leven moet gaan. „Hij zei me dat de zenuw achter mijn ogen volledig was doorgesneden door een granaatscherf. Het was een grote klap voor me. Later bedacht ik me dat ik wel dood had kunnen zijn. Daarom zeg ik -alle blinden zullen dat beamen- dat het beter is blind door het leven te gaan dan de dood te vinden.”

Na enkele maanden krijgsgevangenschap in Duitsland keerde Sheriff in 1945 terug naar Groot-Brittannië. In 1947 trouwde hij met z’n eerste vrouw, die in 1979 overleed. Dit weekend is de Britse oud-strijder met zijn tweede vrouw in Nederland om zijn gevallen kameraden te gedenken.

Gistermiddag onthulde hij bij het Airbornemuseum in Oosterbeek een monument ter nagedachtenis aan de geallieerde vliegeniers die omkwamen bij de Slag om Arnhem. De tekst op het gedenkteken, genomen uit Johannes 15:13, is veelzeggend. ”Greater love hath no man than this, that a man lay down his life for his friends”. (Niemand heeft meerder liefde dan deze, dat iemand zijn leven zette voor zijn vrienden.)