Na de Tweede Wereldoorlog besloot de synode van de Nederlandse Hervormde Kerk de Israëlzondag in het leven te roepen, op de eerste zondag van oktober. Zij spoorde alle predikanten aan om in de prediking aandacht te besteden aan Gods weg met het Joodse volk en met name ook voorbede voor Israël te doen. In verschillende andere kerken is dit gebruik in de loop der jaren overgenomen.Twee intifada’s en de recente Libanonoorlog later verkeert de Israëlzondag in een crisis, constateert drs. Van Campen - die op 20 september in Leiden het proefschrift ”Gans Israël” zal verdedigen. „Menig predikant verkeert in verlegenheid en sommigen pleiten nadrukkelijk voor een Midden-Oostenzondag. Ik zou het buitengewoon betreuren als het die kant op gaat.”

De predikant benadrukt dat hij niet behoort „tot degenen die bij voorbaat alles sanctioneren wat de huidige Israëlische regering besluit en doet. Ik ben ook geen theoloog die de zogeheten Groot-Israëlgedachte verdedigt op basis van Bijbelse profetieën. Waar ik wel voluit van overtuigd ben, is dat Gods weg met Israël nog lang niet ten einde is. God heeft zijn beloften aan Israël nooit herroepen, ook niet als het gaat om de landbelofte.” In „recente pogingen om deze landbelofte te spiritualiseren of te universaliseren” ziet hij „signalen van een herlevende vervangingstheologie.”

De Israëlzondag is anno 2006 „meer dan ooit zinvol en noodzakelijk”, stelt drs. Van Campen. En wat hem betreft komt op die dag dan ook het „eigenlijke probleem” aan de orde: de religieuze dimensie van het Midden-Oostenconflict. „Wie daarvoor zijn ogen niet sluit, beseft dat achter de feiten die het nieuws ons meldt zich een immense geestelijke strijd aan het voltrekken is. Achter de haat tegen het volk van God schuilt de haat tegen de God van dit volk. Ook dat verdient op de Israëlzondag onze aandacht.”