Deze tekst is een gewichtig woord. Het is geschikt om de waan van werkheilig zelfvertrouwen neer te werpen en de hoop van moedelozen op te beuren. Hier neemt Gods gezalfde de toevlucht tot niet meer dan de vrijmachtige genade. Hier leidt hij al zijn troost af uit vergevende ontferming. Hij was aan de wet gestorven en alle hoop van door die wet gerechtvaardigd te worden, had hij geheel opgegeven. Hij ziet nu uit naar een ander verbond en zoekt naar betere gronden van vertrouwen. Hij vestigt het oog op Gods ontzaglijk gericht en overweegt wat de uitslag van zo’n nauwkeurig onderzoek zal zijn. Hij beeft bij de gedachte met zijn eigen gerechtigheid voor die vreselijke rechtbank te verschijnen. Want wie zal dan bestaan? Wie zal dan vrijgesproken worden? Niet een uit duizend, ja, niet een uit duizendmaal duizend, niet een uit het gehele menselijk geslacht.Was er niet die vergeving die bij God is, verworven door het bloed van het Lam, niet alleen zou de hoop voor David, maar ook voor alle zondaren, voor eeuwig zijn afgesneden. Deze vergeving komt voort uit de oneindige rijkdom van Gods genade en heeft zich uitgebreid over de allersnoodste zondaren.

Hier is hoop, zelfs voor de alleronwaardigste. Vergeving bij God! Vergeving bij Hem tegen Wie wij gezondigd hebben.

Abraham Booth, predikant te Londen (Verloochening van eigen gerechtigheid, 1775)