Dat zegt dr. Kobus Gerber, algemeen secretaris van de Nederduitse Gereformeerde Kerk in Zuid-Afrika (NG-Kerk), deze week in de Kerkbode, het orgaan van de NG-Kerk. De Kerkbode vroeg hem welke vorderingen er gemaakt worden nu de NG-Kerk en de Verenigende Gereformeerde Kerk van Zuid-Afrika (VGKSA) vorige maand overeenkwamen om zich binnen drie jaar te herenigen.Dr. Gerber bevestigde dat er inmiddels gesprekken worden gevoerd met de twee andere hoofdrolspelers in het herenigingsproces: de Nederduitse Gereformeerde Kerk in Afrika (NGKA) en de Reformed Church in Africa (RCA). De NGKA telt voornamelijk zwarte leden, de RCA overwegend Indiërs. De NGKA en de RCA hebben zich in gesprekken met de NG-Kerk voor kerkelijke eenheid uitgesproken.

Dat de (grote, blanke) NG-Kerk en de VGKSA recent besloten (weer) samen verder te gaan, wordt in Zuid-Afrika als een „klein wonder” ervaren, schrijft dr. G. J. van Butselaar deze week in het Centraal Weekblad, het opinieblad van de Protestantse Kerk in Nederland. „Want wat was er aan de hand? De grote Nederduitsch Gereformeerde Kerk van Zuid-Afrika was tot ongeveer 1857 etnisch gezien een eenheid. Toch was er grote aandrang op de synode om tot een bepaalde scheiding te komen in de eredienst, vooral op het punt van de viering van het heilig avondmaal. Uiteindelijk gaf de synode, vanwege „de zwakheid van sommigen”, toe: er kon gescheiden avondmaal gevierd worden. Dat leverde uiteindelijk een kerk in vier delen op: een blanke, een kleurlingen-, een zwarte en een Indiër-kerk”, aldus de voormalige algemeen secretaris van de Nederlandse Zendings Raad.

Heel langzaam lijkt de NG-Kerkfamilie, gescheiden door de apartheid, nu weer één te worden - al klinken er ook kritische stemmen. Het kopje boven de rubriek ingezonden brieven van de Kerkbode van deze week vat het samen: ”Kerkhereniging het die tonge los”.