„Vanavond luisteren we niet zozeer naar Zijn Woord, maar kijken naar Zijn tranen.” De lezing van ds. Van Campen had als thema ”De tranen van de Zaligmaker”.De Heere Jezus kende emoties als vreugde en toorn, maar ook verdriet, stelde de predikant. „Wij hebben een God Die diep bewogen is. De Heere Jezus heeft een tere ziel, wij hebben er eelt op. Kinderen huilen vaak, volwassen mannen zelden. Het is dan ook aangrijpend dat Christus weent.”

De Man van smarten laat ook Zijn tranen zien. „Hij loopt niet weg zoals volwassen mannen meestal doen. Wanneer een kind ziet dat moeder huilt, geeft het haar een kusje. Wij moeten worden als kinderen en de Zoon kussen, opdat Hij niet toorne.”

Middelaarstranen
Op drie plaatsen in de Bijbel wordt gesproken over Christus’ tranen: Hebreën 5 (vers 7, 8), Johannes 11 (vers 32-36) en Lukas 19 (vers 37-44). Ds. Van Campen verdeelde zijn lezing in: Middelaarstranen, meelevende tranen en meelijdende tranen. Hij wees erop dat ze verbonden zijn met de drievoudige dood: de lichamelijke dood van Lazarus, de geestelijke dood van Jeruzalem en het overwinnen van de eeuwige dood door Zijn lijden.

De Middelaarstranen vloeiden in Gethsemane, waar Jezus bedroefd en zeer beangst was. „Tranen vormen een taal die iedereen kent. De tranen bij de dood van Lazarus tonen hoezeer Christus echt mens is geworden, ze vertolken Zijn verdriet. Op de laatste zondag van Zijn leven, als Hij de stad Jeruzalem als een schitterend panorama ziet liggen, weent Hij over verlorenen. „Hij huilt over een stad vol godsdienst, zo dicht bij het heil, waarin men zo veel wonderen heeft gezien.”

Deze tranen gelden niet alleen de uitverkorenen, aldus de predikant. „Het is bemoedigend dat Hij weent, Hij weent niet tevergeefs. Hij zal vrucht zien op de gezaaide tranen. Stel dat Hij hier vanavond zou komen en zou wenen over jou? Weet je wat tot je echte vrede dient? Alleen verzoening geeft echte vrede.”

Luchtbel
Tijdens de vragenbespreking werd verder ingegaan op het bedroeven van de Geest en het verdriet van de Vader. Gevraagd naar het wenen van Christus over de zonden van Zijn kinderen, gaf ds. Van Campen aan zelf nooit te spreken over Christus’ kinderen, maar over kinderen van God of van de Vader.

Christus is de oudste Broer, zo stelde hij. „Elke zonde is gericht tegen een drie-enig God. Wij zouden veel meer in dat besef moeten leven. Wij nemen vaak te weinig tijd om te knielen voor God. In het leven van Jezus zie je dat Hij steeds weer door het gebed gemeenschap had met Zijn Vader. Wij zouden moeten zijn als de waterspin, die leeft in een luchtbel. Om die luchtbel te verversen, moet de spin elke keer weer naar boven. Zo zou ons leven moeten zijn: elke keer weer gericht naar boven.”