Ds. C. Harinck heeft de gereformeerde gezindte opnieuw geholpen met een boek. Het gaat ditmaal over de gaven van de Geest, tegen de achtergrond van de charismatische invloeden in de gereformeerde gezindte. ”De Geestesgaven” telt slechts 88 bladzijden met vrij grote letters, zodat de leesstof beperkt is. Dat is een voordeel en een nadeel. Het is een voordeel om in kort bestek de grote contouren van de problematiek onder ogen te zien. Het is een nadeel dat niet alles evenveel uitgediept kon worden.

Wat krijgen lezers in deze 88 bladzijden aangereikt? In de eerste vijf hoofdstukken zet ds. Harinck uiteen wat de bedoeling van de gaven van de Geest is. Ze zijn bedoeld als tekenen van God. Met Bijbelse argumenten onderbouwt de auteur dat de tongen een concrete taal zijn. Vertaalde tongentaal is ongeveer vergelijkbaar met profetie. Profetie is duidelijk te onderscheiden van prediking. In Bijbelse zin is profetie een openbaring van God. Zolang de canon nog niet af was, onderwees de Heere Zijn kerk door openbaringen. In de tijd van de eerste christengemeenten betroffen deze openbaringen vaak concrete situaties en omstandigheden. Bovenal openbaarde de Heilige Geest de heilsleer.

Sinds deze heilsleer zijn schriftelijk beslag heeft gekregen in de Heilige Schrift is er geen onmiddellijke openbaring meer nodig. De geschiedenis van de Reformatie is daarvan een bevestiging. In de Reformatie was er geen opleving van buitengewone gaven. De reformatoren hebben zich dan ook verzet tegen de claims op nieuwe openbaring door de dopersen en de roomse kerk.

De afsluiting van de gaven wordt bevestigd door de afsluiting van het apostolische tijdperk. De apostelen hebben geen opvolgers aangesteld. Zij zijn eenmalig en uniek. We leven thans niet meer in een apostolische tijd, maar we zijn geroepen de leer van de apostelen te bewaren en over te leveren.

In verband met het tijdelijk karakter van de gaven gaat de schrijver ook nader in op de betekenis van 1 Korinthe 13:8-13 waar het gaat over de profetieën en de tongentaal die op zullen houden. Hoewel het voor de streeptheologie aantrekkelijk is om een beroep op deze teksten te doen, meent ds. Harinck dat dit beroep niet sterk is. We zien hier een kleine verschuiving met zijn boek ”De Charismatische Beweging”, waarin hij wel meende dat deze teksten vooral betrekking hadden op de voltooiing van de Schrift.

Nadat de contouren van de theologie van de gaven zijn getrokken, komt de confrontatie met schrijvers die een charismatische impuls in de gereformeerde gezindte en de gereformeerde theologie bepleiten. Hier klinken de namen van R. J. A. Doornenbal, J. Hoek, H. J. Kamsteeg en T. Brienen. Harinck neemt afstand van de gedachte dat God voor allerlei concrete problemen openbaringen geeft. Daartegenover benadrukt hij dat profetie er altijd is voor de gemeente en niet voor de enkeling. Het gaat tegen het karakter van de Bijbelse profetie in om concrete boodschappen aan persoon A en gemeentelid B door te geven.

De emeritus predikant gaat ook in op de bevrijding van demonen en de dienst der genezing zoals ds. Bottenbley daarover spreekt. Daartegenover onderstreept hij dat God ook door medicijnen kan genezen. Bovendien kan een ziekte in ons leven zo heilzaam zijn omdat de Heere ons daardoor geestelijk loutert.

Een dringende vraag is hoe we aan moeten kijken tegen allerlei bijzondere verschijnselen die zich met een beroep op de buitengewone gaven van de Geest voordoen. Ds. Harinck schrijft daar heel eenvoudig en duidelijk over. We hoeven niet te raden wat hij nu precies bedoelt. Uiterst concreet zegt hij dat deze gaven en openbaringen niet van de Heilige Geest zijn.

Deze openbaringen en gaven gaan terug op de menselijke geest. In alle religies komen bijzondere dingen voor. Extase is niet voorbehouden aan de charismatische beweging. Daarbij moeten we de werking van de satan niet onderschatten. Op uiterst aannemelijke wijze is hij bezig om ons los te weken van de eenvoudigheid van het Woord van God.

De oude pastor kan zich wel heel goed voorstellen dat jongeren in de kerk worden teleurgesteld. Er kan veel dode orthodoxie zijn. Dan lijkt de spontaniteit van de charismatische beweging zo aantrekkelijk.

Er is echter een weg die uitnemender is. In het levende geloof is er de vreugde in God. Deze is onuitsprekelijk en heerlijk. Daarachter plaats ik een groot uitroepteken.