De volksvertegenwoordiger van de Labourpartij reageert hiermee op de toenemende druk zowel vanuit maatschappelijke organisaties als door verontruste ouders. Eerder dit jaar sprak zij zich al uit tegen deze veelal „weerzinwekkende” en „vrouwonterende” publicaties, die overal open en bloot in de schappen liggen.Curtis-Thomas vindt het absurd dat op deze manier veel van deze obscene bladen toegankelijk zijn voor minderjarigen. „Je mag in ons land geen sigaretten of bepaalde soorten lijm aan kinderen verkopen, maar wel porno. Dat klopt niet.”

De sociaaldemocraat hekelt mensen die dergelijke praktijken verdedigen door te verwijzen naar de vrijheid van meningsuiting. „Het is toch walgelijk dat deze rechten worden misbruikt om kinderen toegang te geven tot dit soort expliciet materiaal? Ik wil niet gaan censureren, maar vind wel dat er bepaalde bescherming moet zijn voor jonge kinderen.”

In dit kader zijn er al eerder dit jaar afspraken vastgelegd in een speciaal convenant met 19.000 krantenkiosken. Zo spraken eigenaren af om seksueel expliciete bladen op hogere planken te leggen.

Voor Curtis-Thomas gaat deze vrijwillige overeenkomst echter niet ver genoeg. Ze wijst erop dat overtreders onder deze informele regelgeving niet worden aangepakt en dat bladenwinkels niet verplicht zijn om hun collectie mannenbladen op een -voor kinderen niet zichtbaar- hoger schap te etaleren.

Dit is de reden dat Curtis-Thomas streeft naar echte regulering. Haar wetsvoorstel, genaamd ”Voorschriften voor de verkoop en uitstalling van seksueel expliciet materiaal”, heeft ze dinsdag aan het Britse Lagerhuis gepresenteerd. In het najaar zullen over de nieuwe voorstellen worden gestemd.

De beleidsmedewerker van de parlementariër verwacht weinig weerstand tegen het wetsvoorstel. „We hebben ontzettend veel steunbetuigingen ontvangen, zowel van individuele mannen en vrouwen als van verschillende lobbyorganisaties. Ik verwacht niet dat iemand in de Kamer tegen het voorstel zal zijn.”

Bij het opstellen van het pleidooi voor het wetsvoorstel stuitte de medewerker op een merkwaardige contradictie. „We wilden een paar citaten gebruiken uit enkele mannenbladen, om aan te tonen hoe walgelijk ze waren. Toen werd ons expliciet gevraagd om die niet voor te lezen in het parlement. Als men het al ongepast vindt voor een volwassene, wat doen dit soort bladen dan in de buurt van onze kinderen?”