„Nu het verdrag voor een Europese grondwet door de bevolkingen van Frankrijk en Nederland is verworpen, is er behoefte aan reflectie. Hoezeer ook tijd voor reflectie en overleg nodig is, dit mag niet leiden tot politieke stilstand. Er moeten concrete stappen worden genomen die tot zichtbare verbeteringen van de Europese samenwerking leiden. De Unie moet zich ook institutioneel vernieuwen en versterken", aldus de vorstin.De band met België is medio afgelopen eeuw sterker geworden door de samenwerking in de Benelux. Die is ondanks alle ontwikkelingen nog lang niet overbodig. „Ze is en blijft van betekenis als een forum voor politiek overleg en biedt ruimte voor intensieve samenwerking"’, zei Beatrix tijdens het door koning Albert II van België aangeboden staatsdiner.

Albert had er kort daarvoor in zijn rede op „gestaan" prins Claus te gedenken. De Koning der Belgen wees er verder op dat „onze volksaard dan wel verschillend moge zijn", maar dat de uitdagingen van de Belgische en Nederlandse maatschappij „erg gelijklopend" zijn. „De lotsverbondenheid is de jongste decennia almaar toegenomen", constateerde de koning, die op nog meer samenwerking hoopt. Beide staatshoofden spraken Frans en Nederlands.

Het driedaagse staatsbezoek aan België was dinsdagochtend op vliegveld Deurne bij Antwerpen begonnen met een hartelijke ontvangst door koning Albert, koningin Paola, prins Filip en prinses Mathilde van koningin Beatrix, prins Willem–Alexander en prinses Màxima. De laatste twee gaan normaal niet mee op een staatsbezoek binnen Europa, maar waren er de eerste dag wel bij vanwege de warme banden met de Belgische koninklijke familie.

Aansluitend ging het gezelschap naar de stad Antwerpen, waar Beatrix een enorme tulpenvaas van glas kreeg aangeboden. Een paar honderd mensen waren in het centrum samengedromd om iets van het staatsbezoek op te vangen. Een actiegroep greep de gelegenheid aan om de demonstreren voor scheiding tussen Walen en Vlamingen, iets wat hardhandig de kop werd ingedrukt.

In Brussel legde de koningin een krans bij het Graf van de Onbekende Soldaat en was er, net als in Antwerpen, groot militair ceremonieel. Ditmaal was de beurt aan de cavalerie, die reed op paarden waarvan de bilpartijen in dambord–motief waren geschoren.

In het stadhuis van Brussel kreeg de koningin al weer een cadeautje van glas, nu een presse–papier. Later werden zij en haar gastheer en hun families toegezongen door kinderen op de volgepakte, door scherpschutters bewaakte Grote Markt: „Als de lente komt, dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam", klonk het. Dus toch handig, die tulpenvaas uit Antwerpen.

Natuurlijk werd ook het Vlaams–Nederlands Huis De Buren aangedaan. Daar plaatste de Vlaamse auteur Stefan Hertmans vraagtekens bij de aversie die jonge Vlamingen volgens hem hebben tegen het standaard–Nederlands: „De deur naar onbeholpen taalgebruik staat dan opnieuw open, dit keer als het symbool van een bedenkelijke authenticiteit. Het blijft onze plicht een Nederlands te hanteren dat in zowat het hele taalgebied gesproken en begrepen wordt. Van de Noord–Nederlandse taalgebruiker en literaire recensent verwacht de Vlaming op zijn beurt het bewustzijn dat wat wij spreken en schrijven misschien anders is, maar daarom niet alleen maar afwijkend, èn een grotere bereidheid om Vlaamse varianten als volwaardig taalgebruik te beschouwen".