Het rapport is een onderzoeksproject dat het Instituut voor Migratie en Etnische Studies (IMES) uitvoerde in opdracht van minister Verdonk (Integratie).Volgens de onderzoekers hebben de jongeren in het algemeen weinig vertrouwen in de politiek. Een meerderheid is tegen het recht op vrije meningsuiting als het gaat om het toestaan van kwetsende uitspraken, zeker als het de islam betreft. Politici zijn volgens hen bang voor de religie en proberen die de kop in te drukken.

De jongeren van Marokkaanse origine zijn „actiebereid" als het gaat om de verdediging van hun geloof. Een ruime meerderheid gebruikt daarbij legale middelen, terwijl ongeveer 6 tot 7 procent bereid is hun toevlucht te zoeken in geweld.

Volgens de onderzoekers voelen niet alleen radicale moslims zich achtergesteld en gediscrimineerd, maar leeft dat gevoel ook breed bij niet–radicale islamieten, in het onderzoek aangeduid als „democratisch actieve moslims". Op sociaaleconomisch gebied is er volgens de onderzoekers een groot verschil tussen beide groepen. De democratisch actieven hebben een sterke wens om in Nederland een toekomst op te bouwen, de radicalen zien hier geen perspectief.

In het onderzoeksrapport worden drie drijfveren voor radicalisering genoemd. Moslimjongeren radicaliseren in de eerste plaats als gevolg van buitensluiting en discriminatie. In de tweede plaats speelt de behoefte aan zingeving een belangrijke rol. Deze zoektocht wordt religieus ingevuld. Tot slot is er een gebrek aan binding. De jongeren voelen zich onbegrepen door de Nederlandse samenleving en hun ouders van de eerste generatie.