Gemeenten ontmoedigen het parkeren door hoge parkeergelden te heffen, het aantal parkeerplaatsen te beperken, parkeerverboden in te stellen en parkeren voor vergunninghouders in te voeren. Deze maatregelen lijken te werken voor veel mensen, mensen die gebruik kunnen maken van alternatieven zoals de bus, tram, trein, of die kunnen fietsen of lopen. Het striktere parkeerbeleid is voor deze mensen geen belemmering om deel te nemen aan het maatschappelijke verkeer.Voor mensen met een functiebeperking is het allemaal veel ingewikkelder, met name voor die mensen die gebruikmaken van een rolstoel. Voor deze mensen is gebruikmaken van een auto vaak een belangrijke voorwaarde om te kunnen deelnemen aan het maatschappelijke leven. En je kunt alleen met de auto op pad als je thuis, maar ook op de plekken waar je naartoe wilt, de mogelijkheid hebt om te parkeren. Als dit niet kan word je niet alleen beknot in je mobiliteit maar ook in je maatschappelijke participatie. Denk bijvoorbeeld aan parkeren in of bij alle publieke voorzieningen, zoals stadhuizen, winkelcentra, evenementencomplexen, musea, stadions, bibliotheken, bioscopen etc.

De ANGO vindt dat er een minimum van 2 procent aan algemene gehandicaptenparkeerplaatsen moet zijn bij deze publieke voorzieningen.

Een doorn in het oog van de ANGO is de tot rechtsongelijkheid leidende diversiteit aan parkeerkosten. Momenteel acht men het vanzelfsprekend dat mensen die in het centrum willen parkeren, of dicht bij een publieke voorziening, hiervoor meer moeten betalen dan wanneer men aan de rand van de stad parkeert en men vandaar met het beschikbare openbaar vervoer naar het centrum van de stad reist. Voor mensen met een functiebeperking, zoals bijvoorbeeld rolstoelgebruikers, is dat nog steeds vaak onmogelijk. Deze mensen zijn dus vaak verplicht om op dure plaatsen te parkeren. In sommige gemeenten mag de bestuurder met een functiebeperking echter gratis parkeren in het centrum.

Hetzelfde tarief
De ANGO pleit voor uniforme regels: overal wel betalen of nergens betalen als men over een gehandicaptenparkeerkaart beschikt. Op deze manier bereik je dat iedereen weet wat de regels zijn. De ANGO pleit dan ook voor de volgende punten: laat mensen met een functiebeperking die beschikken over een gehandicaptenparkeerkaart overal in Nederland parkeren voor hetzelfde tarief per tijdseenheid ongeacht de plaats van de parkeerplaats.

Laat de VNG samen met de cliëntenkoepelorganisaties (CG-Raad, FvO en CSO) een landelijke modelovereenkomst ontwikkelen om te komen tot een uniform landelijk parkeerbeleid voor de gebruikers van de gehandicaptenparkeerkaart. Met daarin opgenomen: tariefstelling en procentueel aantal gehandicaptenparkeerplaatsen ten opzichte van het totaal.

De auteur is voorzitter van de Algemene Nederlandse Gehandicapten Organisatie (ANGO).