In het document, getiteld ”Getuigen van de hoop die in ons leeft”, beschrijven de bisschoppen de belangrijkste missionaire uitdagingen voor de Rooms-Katholieke Kerk.Ging de vorige missiebrief van de Nederlandse geestelijken, die in 1974 verscheen, nog over de steun aan de jonge kerken in het zuiden van de wereld, in deze brief zijn de rollen omgedraaid. Verbondenheid met de Rooms-Katholieke Kerk in het zuiden is nog steeds van groot belang, zo schrijven de bisschoppen, maar dan vooral „opdat (jonge) mensen in ons land de moed niet verliezen.”

Christenen vormen in Nederland een minderheid in een dominante seculiere samenleving, stelt de Rooms-Katholieke Kerk in een persbericht over de missiebrief. „Tegelijk krijgt Europa steeds meer het profiel van een seculier eiland in een wereld waarin geloof en godsdienst een vitale en vanzelfsprekende rol spelen.”

Dat Nederland een missieland is geworden, is allereerst een probleem van de rooms-katholieke gemeenschap zelf, zei Muskens. „Veel Nederlandse katholieken zijn sprakeloos waar het hun geloof betreft. Zij kunnen slechts met moeite uitleggen wat het voor hen betekent om christen te zijn en wie God voor hen is. Wil de kerk missionair zijn, moeten we onze eigen sprakeloosheid overwinnen.”

In de missiebrief staat: „In een seculiere samenleving, waarin sommigen met scepsis en cynisme spreken over godsdienst, is het niet eenvoudig om getuigend christen te zijn. Toch mogen wij nooit onze roeping vergeten om zout der aarde en licht der wereld te zijn.”

De bisschoppen van Nederland willen zich daarom actiever bewegen in het publieke debat. Dat kunnen zij niet alleen, stelt het document. „Er is behoefte aan zelfbewuste katholieke mannen en vrouwen die staan voor hun geloofsovertuiging.” Gelovigen hebben volgens de geestelijken geloofsverdieping nodig.

De Rooms-Katholieke Kerk wil in de toekomst zoeken naar creatieve manieren om rand- en onkerkelijken te bereiken.

Behalve via de eigen media kan dat volgens de bisschoppen door het toegankelijker maken van het parochieblad, het aangrijpen van drukbezochte vieringen zoals die rond Kerst om met randkerkelijken in contact te treden en door het aanbieden van catechese rond doop en huwelijk. De parochies moeten daarom de deuren wagenwijd openzetten, bijvoorbeeld door het creëren van ontmoetingsplekken en inloopcentra. „Dit is nodig opdat wij rekenschap kunnen geven van de hoop die in ons leeft.”

De bisschoppen willen verder een voortrekkersrol vervullen in het voeren van de dialoog met andere godsdiensten.