De predikant trok vanuit het Oude Testament lijnen door naar onze tijd. Daarbij wees hij erop dat barmhartigheid tot de naaste niet alleen tot zegen is van de degene die lasten draagt, maar tot zegen van heel de samenleving.„Die wetenschap moet ons aansporen de mogelijkheden die de WMO biedt zo veel mogelijk te benutten”, zei de predikant. „Deze wet stelt ons ook in de gelegenheid de naaste bekend te maken met de mogelijkheid van zalig worden die er is in Christus Jezus. Hij is de bron waaraan elk diaconaal werk ontspringt.”

Het middelpunt van alle hulpbetoon is Christus, zei de predikant met verwijzing naar de brieven van Paulus. „Daaromheen schetst de apostel als het ware concentrische cirkels, vanuit gezin en familie naar de kerk wereldwijd.” Hij benadrukte verder dat zowel Calvijn als Henry koos voor een ruime uitleg van het woord ”naaste”. „Calvijn wijst erop dat onze barmhartigheid zich niet moet beperken tot vrienden of bloedverwanten, maar tot het gehele mensdom. Henry zegt dat allen die onze vriendelijkheid behoeven, als onze naasten moeten worden beschouwd.”

Echter, zo waarschuwde de predikant, „als we in de christelijke gemeente alle nadruk leggen op de zorgplicht, maken we van Jezus de partijgenoot van de arme. Onze aandacht moet gericht zijn op het opheffen van de zondaar en van de bedelaar. We moeten daarbij handelen in het levende besef dat we met onze naaste aan de gevolgen van de zonde zijn onderworpen. Als we Christus door het geloof hebben leren kennen, is het onmogelijk dat we geen lasten dragen.”