Kruidhof -voormalig ChristenUniewethouder ruimtelijke ordening en milieu- moet nog steeds een beetje bekomen van het afscheid nemen van de politiek in de afgelopen weken. „Het was een geweldig afscheid. Zo veel mensen die me de hand kwamen drukken. Bij een afscheid merk je pas waar je het allemaal voor hebt gedaan.”Van zijn periode in de politiek is Kruidhof niks minder geworden, zegt hij. „Ik heb er veel van geleerd en kan terugzien op 24 rijke jaren. Van nature ben ik een enthousiasteling en ik heb altijd klaar willen staan voor de burger. Sommigen belden ’s avonds. Dat hoort er mijns inziens bij. Ik telde ook geen uren of avonden.”

Met verwondering kijkt Kruidhof -vader van acht kinderen- terug op de dag dat hij wethouder werd. „Het was een hoogtepunt voor me. Namens het GPV vormde ik tot dan toe in de raad een eenmansfractie. Het waren tropenjaren voor me. Ik moest alle stukken grondig bestuderen om m’n zegje te kunnen doen. M’n keuze om wethouder te worden betekende in die tijd nog dat ik geen fractievoorzitter meer was in de gemeenteraad en dat ook niemand mijn plaats daar opvulde. In het nieuwe duale systeem is dat gelukkig wél mogelijk.”

Aan zijn taak om als wethouder de afdeling ruimtelijke ordening in de gemeente Staphorst opnieuw op de rails te zetten, bewaart Kruidhof niet zulke goede herinneringen. „We hadden 300 nieuwe bouwaanvragen liggen, maar er werden geen woningen gebouwd. De wachttijd was erg lang en de communicatie met de burgers was uitermate slecht. De gemeenteraad wist precies aan te geven wat er allemaal fout was en wat beter moest. De raad droeg mij op te inventariseren waar de knelpunten lagen en met een oplossing te komen. Personeelsuitbreiding op de afdeling ruimtelijke ordening bleek hard nodig. Ik moest van de raad een kwaliteitsslag maken, maar kreeg voor mijn plan pas na lange tijd en met veel pijn en moeite groen licht. Een poosje heb ik in een soort tunnel gelopen: welke kant moest ik op? Het was letterlijk bloeddrukverhogend.”

Toch heeft Kruidhof geen behoefte uitgebreid de ups en downs van zijn periode als wethouder voor het voetlicht te halen. „Mijn eerste computerwachtwoord als wethouder in 1994 was ”Theodoor”, wat ”Godsgeschenk” betekent. M’n laatste wachtwoord tot voor enkele maanden terug was ”Dorothé”, een woordje met exact dezelfde betekenis. Dat ik wethouder werd, was ook echt een Godsgeschenk. Wie ben ik dat ik dit mooie werk heb mogen doen?”

De oud-wethouder is niet van plan op zijn lauweren te gaan rusten. „Ik heb zo veel redenen om dankbaar te zijn. Dan ga ik echt niet stilzitten. Natuurlijk zal ik wel meer tijd hebben voor vrouw, kinderen en kleinkinderen. Maar ik loop met plannen rond een dienstverlenend bedrijfje op te zetten. Daarvoor heb ik ook al een studie gevolgd. Eerst maar eens lekker drie weken op vakantie.”