Vandaag: Landgenoten (slot)Het lijkt in scène gezet. Als er korte tijd later wordt aangebeld, staan er twee Nederlanders voor de deur. Het zijn Kees van Aalst (45) en Pieter van Dijke (20). De eerste blijkt al vier jaar in Volitsa woonachtig en de ander staat op het punt zich er definitief te vestigen.

In 2000 -„het kan ook 2001 zijn geweest”- trok Kees voor het eerst de grens met Oekraïne over. Samen met een vriend die zich inzette voor slachtoffertjes van de ramp met de kerncentrale Tsjernobyl in 1986. De boomkweker uit Hazerswoude „voelde zich meteen thuis” in Oekraïne. Niet lang daarna besloot hij zijn vaderland vaarwel te zeggen. Hij verkocht zijn aandeel in de boomkwekerij en vertrok in 2002 voorgoed naar Volitsa, waar hij een nieuwe boomkwekerij begon.

In 2003 kreeg Kees bezoek van een bekende vriend uit Bodegraven, een oom van Pieter. Die had de jonge Zeeuw uit Stavenisse met nog een paar familieleden op zijn reis naar Volitsa meegenomen. Het verblijf in Oekraïne beviel ook Pieter goed. Een jaar later maakte hij de reis opnieuw, ditmaal voor een werkvakantie. Samen een groep Nederlanders hielp hij mee bij de bouw van een kinderkamp.

Vorig jaar was Pieter weer in Oekraïne te vinden voor een werkvakantie. Daarna bracht hij vier maanden bij Kees door. Die was inmiddels getrouwd met de Oekraïense Tanja en vader geworden. Ook bij Pieter ontwikkelde zich een meer dan gemiddelde belangstelling voor een Oekraïense jongedame. Dat leidde ertoe dat hij in juli hoopt te trouwen met Olga.

Pieter is een aantal dagen in Oekraïne om zich bezig te houden met de verbouwing van het huis dat hij en Olga hebben gekocht. De Zeeuw is van plan om met de hulp van Kees een akkerbouwbedrijf te beginnen. Hij wil zich voornamelijk richten op de teelt van aardappels en granen.

Het besluit om Nederland te verruilen voor Oekraïne, heeft Pieter niet al te veel hoofdbrekens gekost. „Dit land biedt veel meer mogelijkheden om een boerenbedrijf te beginnen dan Nederland”, vertelt de vbo’er metaal, die na zijn middelbare school nog één dag in de week de landbouwschool heeft gevolgd. „Mijn opa is boer geweest en dat heb ik ook altijd willen worden. Bovendien hebben al mijn ooms een eigen bedrijf, zij het niet in de agrarische sector.”

Als grote voordeel van Oekraïne beschouwt hij de rust en de ruimte. „Als je hier het land omploegt en je pauzeert even, dan wordt het echt stil; dan hoor je helemaal niets meer.”

Kees is het volledig met hem eens. „De weg van Zjitomir naar Kiev is een slechte weg, maar ik sta in ieder geval niet in de file. En als ik een schuur wil bouwen, doe ik dat, en pas daarna vraag ik een vergunning aan.”

Nadelen zijn er natuurlijk ook, erkent Kees. „Doordat je de wetgeving hier niet goed kent, raak je soms in de problemen, bijvoorbeeld bij de import van goederen.”

Hoewel het niet helemaal zonder vuile handen gaat, valt het volgens Kees met de corruptie wel mee. „Ik zeg altijd: Hier een stuk worst en daar een reep chocola. Maar ik houd er niet van om op die manier zaken te doen.”

Een ander nadeel is het niveau van de gezondheidszorg. „Alleen in Kiev doen de artsen niet veel onder voor die in Nederland.”

Een van de gevolgen van zijn huwelijk zal zijn, dat de van huis uit oud gereformeerde Pieter lid wordt van de baptistengemeente in Volitsa. „Ik sluit me aan bij de kerk waar mijn vriendin lid van is. Je kunt over die dingen heel lang en kort nadenken. Ik heb het kort gedaan. In beide gevallen gaat het over dezelfde waarheid en wordt over dezelfde God gepreekt.”

Ook Kees is in de loop der tijd bepaalde verschillen in prediking gaan relativeren - een proces dat in Nederland al was begonnen. Wat niet betekent dat hij ieder onderscheid maar wegredeneert. Zo blijft hij een overtuigd aanhanger van de kinderdoop. „En natuurlijk verlang ik af en toe naar een ouderwetse Hollandse preek.”

Dat Pieter zijn bruiloft wil vieren in de school waar Galina de scepter zwaait, is uiteraard geen probleem. Die toestemming had hij al zodra hij zijn hoofd door de deur stak. Een paar uur lang wordt er dan ook over van alles en nog wat gesproken.

Ten slotte komt het gesprek op de jacht. Kees geeft er blijk van, een geweer te willen kopen en dat hoeft hij Wasili natuurlijk geen twee keer te zeggen. Binnen een mum van tijd gaan de geweren van de jachtliefhebber van hand tot hand.