Al een paar maanden zijn op de Atlantische Oceaan steeds meer ”patera’s” (schepen) te bespeuren die vanuit West-Afrika de Canarische eilanden proberen te bereiken. De Canarische eilanden (officieel bestaande uit Fuerteventura, La Gomera, Gran Canaria, El Hierro, Lanzarote, La Palma en Tenerife) behoren bij Spanje. Eenmaal op die eilanden aangespoeld, kunnen de migranten niet terug.Tot voor kort werden de Afrikanen nadat ze waren aangehouden door de Spaanse politie in datzelfde land opgevangen. Inmiddels zijn er grote kampen ingericht op de Canarische eilanden (net zoals op de Zuid-Italiaanse en de Oost-Griekse eilanden). Dit jaar zouden al meer dan 2000 Afrikanen op de Spaanse eilandengroep zijn gearriveerd.

De kampen zijn meestal omgebouwde militaire bases en worden bewaakt. Ze zijn slecht toegankelijk voor bijvoorbeeld de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR. Op die manier worden de migranten geïsoleerd van de samenleving.

In de strijd tegen de Afrikaanse migranten worden steeds meer technische hulpmiddelen ingezet. Zo bouwde de Spaanse Guardia Civil al wachttorens om met visuele en elektromagnetische apparatuur de Afrikaanse economische vluchtelingen op te sporen in de Straat van Gibraltar en voor de Marokkaanse kust. Men wil de hele Spaanse zuidkust en de Canarische eilanden met zulke torens uitrusten. Het gebruik van deze torens heeft er volgens de Spaanse krant El Pais toe geleid dat migranten de traditionele routes mijden en andere, nog gevaarlijker routes zijn gaan nemen om in Europa te komen: via de Atlantische Oceaan.

De Afrikaanse migranten schepen zich voornamelijk in Mauritanië in. Vooral de Mauritaanse maffia zou migranten uit heel Afrika tegen hoge bedragen wrakke schepen aanbieden om de zee op te gaan. De meeste scheepjes zijn van glasvezel gemaakt, zijn 14 tot 18 meter lang, zijn uitgerust met twee motoren en kunnen vijftig tot zestig passagiers vervoeren. Zeewaardig zijn deze ”patera’s” allerminst. De tocht naar de Canarische eilanden bedraagt over de Atlantische Oceaan 800 tot 1000 kilometer. Het is in deze tijd van het jaar een zware tocht, want er is sprake van een flinke golfslag.

Elke dag komen er mensen om het leven en treffen vaartuigen van de Spaanse kustwacht boten met Afrikanen aan. Vorige week verklaarden dertien Afrikanen in een gammel schip dat vijftien anderen overboord waren geslagen toen zij door zwaar weer werden overvallen en te kampen kregen met motorpech. Volgens het hoofd van de Mauritaanse afdeling van het Internationaal Comité van de Rode Halve Maan, Ahmedu Uld Haye, zouden in de afgelopen vier maanden tussen de 1200 en de 1300 Afrikaanse migranten zijn verdronken bij pogingen om in gammele bootjes de Canarische eilanden te bereiken.

Uld Haye zei dinsdag dat 40 procent van de bootjes die aan de 1000 kilometer lange oversteek vanuit Mauritanië beginnen, op de Atlantische Oceaan kapseist of omslaat. De Afrikanen proberen aan de armoede te ontsnappen en in Europa een beter bestaan op te bouwen. „Ze zijn bereid tot zelfmoord. Het is voor hen net Russische roulette: Ik haal het of ik ga dood.”

De Canarische eilanden leven grotendeels van het massatoerisme. Spanje zit niet te wachten op een invasie van honderden migranten uit Afrika. Dat kan schade berokkenen aan het imago van de eilanden. Madrid staat voor een moeilijke kwestie. Het heeft Ceuta en Melilla afgegrendeld en verdragen gesloten met Marokko. José Segura, de hoogste ambtenaar van het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken op de Canarische eilanden, zei dinsdag tegenover de Spaanse radiozender Cadena Ser dat de Europese Unie de ontwikkeling rond de Afrikaanse migranten hoog moet opnemen. Segura voegde eraan toe dat Spanje alles in het werk stelt om tot afspraken te komen met de Mauritaanse autoriteiten.