Een Kamermeerderheid vindt dat Verdonk zich aan de motie moet houden en dus met uitzetting moet wachten totdat ze daar met de Kamer over heeft gesproken. Kamerlid Huizinga–Heringa van de ChristenUnie voelde „enige ergernis" bij de brief van Verdonk waarin ze een tijdelijk besluit– en vertrekmoratorium voor Iraanse christenen, onder wie ex–moslims, afwijst.Huizinga heeft de minister naar aanleiding daarvan opnieuw gevraagd geen „onomkeerbare stappen" te nemen. Het CDA, D66, de PvdA, GroenLinks en de SP zijn het daarmee eens. In dezelfde brief over Iran zegt Verdonk wel toe geen uitgeprocedeerde homoseksuele asielzoekers uit te zetten totdat ze hierover met de Kamer heeft overlegd. Bij de christen–asielzoekers doet ze die toezegging niet.

Iran is gestegen van de vijfde naar de derde plaats op de ranglijst van landen waar christenen het meest worden vervolgd, zo meldde Open Doors eerder deze week. De organisatie, die zich inzet voor verdrukte christenen, wijt de verslechterde situatie voor christenen in Iran aan de toenemende invloed van conservatieven, die vorig jaar culmineerde in de verkiezing van de Mahmoud Ahmadinejad tot president.

Als christenen en tot het christendom bekeerde ex–moslims hun geloof „in stilte" belijden, hoeven ze volgens Verdonk geen problemen te verwachten. Wie echter probeert moslims te bekeren, kan te maken krijgen met repressie en intimidatie door de Iraanse autoriteiten. Dat is in de afgelopen tijd ook diverse keren gebeurd.

Verdonk blijft Iraanse christenen en bekeerlingen beschouwen als een kwetsbare groep die verhoogde aandacht vraagt. Als deze asielzoekers door hun activiteiten of bekering worden vervolgd door de Iraanse autoriteiten, kunnen ze in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning.

De Raad van Kerken in Nederland vindt het terugsturen van Iraanse christenen, tot het christendom bekeerde ex–moslims en homoseksuelen „volstrekt onverantwoord", zei algemeen secretaris ds. Ineke Bakker. Internationale verdragen schrijven volgens haar voor dat asielzoekers die moeten vrezen voor vervolging in het land van herkomst, op grond van onder meer godsdienst, als vluchteling erkend moeten worden.

Verdonks stelling dat Iraanse christenen die hun geloof in stilte belijden, geen gevaar lopen, getuigt volgens Bakker van „een volstrekt gebrek aan besef van wat geloof voor mensen en hun concrete leven betekent. Geloven in stilte is zoiets als leven zonder adem te halen: domweg onmogelijk."