Donner zette dinsdag met stadsdeelvoorzitter Van Waveren, directeur Bijdendijk van woningcorporatie Het Oosten en de voorman van de Turkse sociaalreligieuze beweging Milli Görus, Kabaktepe, een handtekening in een granieten steen.Volgens Donner is de Westermoskee, met een minaret van 43 meter, de mooiste van Nederland. „Het is een symbolische vermenging van culturen, van Turkse Nederlanders in een jasje van de Amsterdamse School. De naam is een knipoog naar de Westerkerk, ooit de grootste protestantse kerk in Amsterdam.”

De SGP-fractie in de Tweede Kamer is verbaasd over de actie van Donner. Fractievoorzitter Van der Vlies vindt de medewerking „een brug te ver.” De SGP’er zal geen schriftelijke vragen over de kwestie stellen, maar doet „een appel op het geweten van de minister, die toch een vooraanstaand christendemocraat is.” Volgens hem gaat er een verkeerd signaal van uit als „een christenpoliticus zichtbaar aanwezig is bij de realisering van een gebouw waar zo duidelijk een leer wordt verkondigd die tegen het Woord van God ingaat.”

Aan de bouw van de moskee zijn twaalf jaren van plannen maken, geruzie, demonstraties, dreiging met optredens van de mobiele eenheid en juridische procedures voorafgegaan. De Westermoskee heet nu „een symbool voor multicultureel Amsterdam.” In 1994 sprak de toenmalige stadsdeelvoorzitter nog van een „Turks bolwerk.”

Behalve de moskee, die architectonische kenmerken heeft van de zogeheten Amsterdamse School, realiseert de woningcorporatie er ruim honderd woningen, kantoor- en bedrijfsruimtes, maatschappelijke voorzieningen en een parkeergarage.

De Turkse sociaalreligieuze beweging Milli Görüs, die de Westermoskee laat bouwen, werd tien jaar geleden nog door velen uitgemaakt voor radicaalislamitisch. Tegenwoordig geldt ze onder leiding van directeur Haci Karacaer als een voorhoede van moslims die voorbeeldig integreert met behoud van identiteit.

De moskeevereniging Ayasofya kocht het Rivaterrein in Amsterdam begin 1994 en startte er een gebedsruimte. Volgens het stadsdeelbestuur was een religieuze bestemming in strijd met het bestemmingsplan. Al in februari van dat jaar haalden demonstrerende Turken de pers met hun protest.

Het conflict verscherpte zich snel. Harde uitspraken vlogen over en weer. Het stadsdeel dreigde met ontruiming als Ayasofya haar religieuze activiteiten op het terrein niet zou staken. Juridische procedures volgden, tot aan de Raad van State toe. In 2000 werden de partijen het dan toch eens. Het protest van buurtbewoners tegen de 43 meter hoge minaret liep op niets uit.