Dat schrijven onderzoekers van het Verwey–Jonker Instituut woensdag in het rapport Evaluatie Plan van Aanpak opsporing en vervolging oorlogsmisdrijven, na een opdracht van het ministerie van Justitie. Het gaat om oorlogsmisdrijven die mensen die asiel in Nederland zoeken elders hebben gepleegd, maar ook om oorlogsmisdrijven die door Nederlanders in het buitenland zijn gepleegd.Een voorbeeld is Frans van Anraat, die eind vorig jaar door de rechtbank in Den Haag tot vijftien jaar celstraf werd veroordeeld voor medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden in Irak en Irak. Ook kregen twee Afghanen celstraffen opgelegd wegens oorlogsmisdrijven in hun eigen land, zo’n twintig jaar geleden.

De onderzoekers concluderen dat politie en justitie voortvarend bezig zijn met de aanpak van deze misdrijven, maar er kan nog veel worden verbeterd. Het gevaar ligt op de loer dat deskundigheid en mankracht op dit terrein wegvloeit naar terrorismebestrijding, dat in deze tijden veel aandacht krijgt. Ook ontbreekt een personeelsbeleid dat is gericht op het vasthouden van ervaren medewerkers. Met de huidige mankracht kan het team ongeveer vier zaken tegelijk draaien.

De opsporingsambtenaren zijn bij hun onderzoek sterk afhankelijk van de Immigratie– en Naturalisatiedienst (IND). Zij zouden daarom volgens het rapport beter toegang moeten krijgen tot de informatiezoeksystemen van de IND, maar tegelijkertijd speelt privacybescherming daarin een beperkende rol.

Verder pleit het Verwey–Jonker Instituut voor meer samenwerking met NGO’s, niet–overheidsinstellingen, en de tribunalen. De onderzoekers wijzen er op dat de opsporing en vervolging van oorlogsmisdrijven uiterst gecompliceerd is. Alleen al omdat de betreffende misdrijven vaak enige jaren geleden op een vreemd grondgebied zijn gepleegd en omdat onderzoek ter plaatse meestal beperkt mogelijk is, is het lastig om bewijs te verzamelen.