Dat gebeurde tijdens een toerustingsdag voor thuisfrontcommissies, georganiseerd door de Evangelische Zendingsalliantie (EZA). De bijeenkomst zou gehouden worden in het gebouw van Near East Ministry (NEM) in Voorthuizen, maar door de onverwacht grote belangstelling week de organisatie uit naar het Johannes Fontanus College in Barneveld. Daar zat de aula met ongeveer 400 stoelen vol.Directeur C. Verharen van de EZA was overweldigd door de belangstelling. „Waarschijnlijk willen de thuisfrontcommissies beter begrijpen hoe zij in het geheel passen. Er is behoefte aan helderheid. Men wil voorkomen dat missionaire werkers onnodig terugkomen.”

Verharen overhandigde het boek ”Samen uit, samen thuis” aan de auteur, J. Ketelaar, die stelde dat onderzoek uit 2003 heeft aangetoond dat 135 van de 1000 uitgezonden werkers op die manier terugkeren. Hij liet de hoofdredenen van voortijdige terugkeer de revue passeren. Het kan gaan om problemen met de kinderen, die in het zendingsland niet kunnen wennen of er niet naar school kunnen. Ook de gezondheid van de zendingswerkers kan een rol spelen, evenals gebrek aan ondersteuning vanuit het thuisland. Zendingswerkers die in een team werken, kunnen problemen krijgen met collega’s of ze kunnen psychische problemen krijgen. Ten slotte zijn er missionaire werkers die veranderen van baan.

Ketelaar deed een aantal suggesties om voortijdige terugkeer tegen te gaan. Als eerste wees hij op het belang van meer samenwerking tussen de zendende organisaties. „Er zijn te veel groepen en zendingsorganisaties, die allemaal het wiel willen uitvinden.” Verder vindt hij een goede rolverdeling van groot belang: wie heeft welke verantwoordelijkheid? Als laatste pleitte hij voor een betere communicatie.

Achterin het boek is een „raamwerk” voor de uitzending en begeleiding van zendingswerkers opgenomen, waarop men kan aangeven wie wat wanneer doet. Ketelaar noemde de thuisfrontcommissie de steun en toeverlaat voor de missionaire werker en de spin in het web die het contact tussen de zendingswerkers, de achterban en anderen onderhoudt.

Vijandigheid
D. Jaspers Focks van de NEM legde in een workshop over betrokkenheid uit hoe nodig geestelijke en morele steun is voor zendingswerkers. Ze krijgen te maken met een land dat ze niet kennen en waar de voorzieningen misschien heel slecht zijn. De kans is groot dat ze niet welkom zijn in het land of dat er sprake is van vijandigheid. „Vanuit de moskee worden niet altijd fijne dingen over christenen gezegd. Je schrikt soms als je hoort wat er gezegd wordt.”

Sommige werkers komen terecht in een oorlogssituatie, anderen krijgen met natuurrampen te maken; weer anderen worden ernstig ziek. Dat alles kan hun moreel ondermijnen.

Jaspers Focks gaf een aantal tips voor leden van de toerustingscommissies. „Beloof niet te veel op het gebied van contact houden en gebed, maar houd datgene wat je beloofd hebt wel vol. Neem de zorgen van de zendeling serieus, ook al lijken ze niet zo belangrijk. Lees de nieuwsbrief en reageer erop. Bid systematisch voor de zendingswerker en niet alleen als je eraan denkt. Neem een bepaald onderwerp om voor te bidden, bijvoorbeeld de kinderen van de zendingswerker. Wacht met een vermanend woord tot de werker terug is met verlof.”

Verschillende aanwezigen pleitten voor een bezoek aan het zendingsveld door een lid van de thuisfrontcommissie om zich beter op de hoogte te kunnen stellen van de situatie. Het sturen van cadeaus is niet altijd even eenvoudig, omdat er vaak belasting wordt geheven. Eventueel kan er geld voor wat extra’s op de rekening gestort worden. Een aanwezige stelde voor op bepaalde tijden zendingsbidstonden te houden met vooraf bekende gebeds- en dankpunten, die de missionaire werker aanlevert.